Omgaan met het sterven van je hond

Na al die jaren heb ik nog steeds heel veel verdriet om mijn lieve hond.Het is al stukke minder maar af en toe breekt het me toch weer uit.Het heeft ook een enorme inpact gehad op mijn zoontje.

Ik herken veel in de 3 fase,van had ik maar zo of zo gedaan.
Ik weet dat ik het niet anders had kunnen doen,maar o wat voel ik me schuldig.
We hebben Tessa nu 1.5 geleden en de pijn lijkt maar niet te slijten.
De herrineringen doen nog zo,n pijn.

Ik denk als er kinderen zijn dat het verdriet nog veel groter is.
Je krijgt ook te maken met het verdriet van je eigen kindje.
Zelf heb ik 2 oppaskindjes en dat verdriet van die 2 was echt heel erg.
Ik kreeg vlak na het overlijden van tessa van alle buurtkinderen tekeningen.
Dat was zo ontzettend lief en ontroerend.
Ze wilde ook van alles weten.
Nu nog praten we wel eens over Tessa.

Mijn Botje heb ik 16 jaar gehad, ze was mijn beste vriendin. En ik heb zo ongelooflijk veel van haar gehouden, maar op het laatste moment was ze zo ziek, en ze had zoveel pijn. Ik kon niet anders dan haar uit haar lijden verlossen. En nog probeerde ze uit alle macht te blijven leven. En het is dubbel, maar ik heb er goed aan gedaan om in de eerste plaats aan haar te denken, ondanks het verdriet van verlies, ik ben blij dat ik de keuze kan maken voor haar om haar te laten inslapen, en haar tot op het laatste moment (ze was doof en blind) een hondwaardig bestaan heb gegeven. Ze zal altijd een heel speciale plek in mijn hart hebben.

Ik heb afgelopen donderdag mijn hond Samara in laten slapen en het is erg moeilijk maar een andere beslissing had ik gewoon weg niet.. de pijnstillers deden hun werk niet meer en mijn dieren mogen geen pijn hebben... dus dan blijft er maar 1 beslissing over en dat is inslapen.
Makkelijk gezegt maar ga er nar aanstaan, vorig jaar heb ik mijn jack russel Tyson ook in moeten laten slapen, hij had kanker en het ging ook niet meer... nu heb ik nog 1 hond en die is 4,5 jaar en die gaat hopelijk nog heel veel jaar mee.... en nu ben ik bezig om haar zo goed mogelijk en zo stabiel mogelijk door deze periode heen tekrijgen en het lijkt goed tegaan, ze doet het erg goed tot nu toe.
Ik heb er vrede mee dat ik de 2 andere heb moeten laten inslapen maar vind het erg wennen, het is stil en leeg in huis, het huis is zijn ziel kwijt en die moeten we weer even vinden...

Wij kregen Casper voor de sint toen ik een jaar of 10 was... Wat was dat een verrassing! Mijn broer en ik waren al eeuwig aan't zeuren voor een hondje en daar was hij dan Uiteraard een klein beetje later dan alle andere cadeautjes, maar hij is het beste cadeautje dat we ooit gekregen hebben! Hij was altijd een lieve, meegaande hond, en zelfs in zijn laatste jaren genoot hij er nog van achter een balletje aan te zitten 't was een echte 'fletser' en geliefd door iedereen. Een viertal jaar geleden werd hij ziek en hoewel ik dacht dat zijn hoesten eerder een ouderdomskwaaltje was, bleek zijn hart echter totaal versleten te zijn. Ik heb spijt dat ik niet eerder naar de dierenarts gestapt ben, dan had ik het misschien nog wat kunnen rekken... De dierenarts vertelde ons dat Casper uiteindelijk zou stikken in zijn hoest en dat hij met medicatie nog hooguit een paar weken te gaan had... Hij zag af en dat wilde ik niet. Ik wilde niet dat hij zou stikken. Ik heb toen een heel moeilijke keuze genomen, maar misschien was het zo wel het beste...

8 jaar mochten wij van jou genieten en wisten niet dat jij het laatste half jaar erg ziek was, dat hoef jou baasje niet te weten en dat liet jij ook niet merken tot je niet meer wilde eten en wij langs de dokter gingen voor advies. Na wat bloed onderzoek en testjes was je eigenlijk niet meer te reden en de enige oplossing was jou uit je lijden te verlossen, de K***** was al te ver gevorderd.

Rose hebben we 21 oktober laten inslapen.

Rust zacht lieverd

Ik haalde Bo op 1jaar bij mensen die haar moe waren. Zij was een droevige hond die nooit had leren spelen en altijd in de bench zat. Ikzelf was toen pas gescheiden en al snel werden we dikke maatjes. Zeker als de kinderen bij de papa waren was zij mijn troost. Zij werd een vrolijke, open hond die overal waar we kwamen mensen aantrok alsof ze een lichtje was. Na 2 maanden kreeg ze erfelijke staar en was ze op 1 maand tijd blind. Maar dat kon onze pret niet bederven. We gingen naar de zee, maakte uitstapjes en overal ging ze mee naartoe. Toen ik haar 8 maanden had werd ze ziek, overgeven, diarree, hoesten. Virale infectie zei de dierenarts, na een week weer andere medicijnen. De 3de week wist ik dat er iets ernstigs mis was en ik ging naar een andere da. RX gaf een zeer wazige schijn rond de maagstreek. Alleen een operatie kon uitslag brengen. Een uur later belde de da mij op en vertelde dat ze zeer uitgebreide leverkanker had. Ze had dit nog nooit gezien bij een hond van 19maanden. Ik ben afscheid gaan nemen terwijl ze nog onder narcose was. Haar wakker laten worden om dan te laten inslapen was wreed voor haar. Dit is een jaar geleden, ondertussen heb ik terug een andere hond. Maar de band die ik met Bo had was uitzonderlijk en zeer intens. Ik mis haar nog steeds en denk nog geregeld aan die dag bij de da toen ze haar hoofd op mijn been legde, alsof ze wou zeggen vaarwel maatje: ik moet gaan Maar zij heeft mij geleerd wat onvoorwaardelijke liefde is. Ze was een lichtje op aarde

Mijn zus ving altijd afdankertjes op dus ook Sandy een bastaardteefje van een familielid die van haar af wilde. Zij kwam met 3 jaar bij mijn zus en zwager en is uiteindelijk 15 geworden. Na haar dood kwam Terry, een bastaardpup van 4 maanden uit een nestoverschot, want ze vonden haar vastgebonden aan een boom. Terry groeide bij mijn zus en zwager en hun twee kinderen en werd een vrolijke en eigenlijk ook wel een verwende maar gelukkige hond. Vijf jaar geleden werd Terry plotseling heel ziek, braken en kwijlen. Mijn zwager is met spoed naar de dierenarts gegaan, maar helaas hij kon niets meer doen. Terry is daar overleden. Mijn zus in tranen natuurlijk. Door dit voorval realiseer ik me al te goed dat je dierbare vriend er plotseling niet meer kan zijn. Ik hoop dat ik zo lang mogelijk van Quincy mag genieten en ik wens veel sterkte aan hen die hun maatje veel te vroeg verloren hebben.

Twee jaar nadat Nicky ons adopteerde door onze garage binnen te sluipen toen haar baas haar aan de kant van de weg achterliet, haalden we voor haar een vriendinnetje uit het asiel: Floor, een nestoverschot van 8 maanden oud. Eind mei hebben we haar op 12-jarige leeftijd moeten laten inslapen nadat ze ernstig ziek werd. Onze DA had niet eens wachtdienst dat weekend, maar had ons zijn privé-nummer gegeven "voor het geval dat". Hij wilde niet dat we bij nacht en ontij naar een vreemde DA moesten sollen met onze lieveling. Toen we hem belden, stelde hij voor naar ons huis te komen zodat ze in haar eigen omgeving kon inslapen. Hij had het er zelf moeilijk mee. Enkele dagen later hebben we een gedenkbloemperkje aangelegd op het plaatsje waar ze altijd in de zon ging liggen. Ze hield bijzonder van onze vakanties op de Wadden omdat ze daar een groot strand had waar ze veel kon lopen, en van heidelandschappen (ze was uiteindelijk wel een munsterlander , dus dat was haar biotoop). Daarom koos ik voor zeegras en heideplantjes, aangevuld met zeeastertjes. Een paar weken geleden kwam ik in een Aveve-centrum en zag een beeldje dat sprekend op Floor leek. Zelfde model, zelfde houding. Ik in tranen. Ik heb het gekocht en tussen "haar" bloemetjes gezet. Als ik nu door de tuin loop kan ik weer even over haar hoofdje wrijven. Dan doe ik een praatje met haar en ja, af en toe komen de tranen weer. Ook mijn man gaat dagelijks even bij haar staan praten. Vooral nu het met Nicky niet goed gaat zijn het weer moeilijke tijden. Zo kort na het eerste grote verlies kans lopen op een herhaling doet pijn.

Na 15,8 jaar heb ik mijn trouwe vriend moeten laten inslapen. Het was een van de moeilijkste keuzes die ik moest maken.
Hoewel het me heel veel pijn deed,Ik heb beslist om bij hem te blijven tot hij ingeslapen was. Ik kon het niet over mijn hart krijgen mijn lieve vriend daar alleen achter te latenI tot het voorbij was. Na al die jaren van trouw was dat het laatste dat ik voor hem kon doen: erbij zijn tot het einde.
Ik mis hem nog elke dag: er is telkens wel iets dat me aan hem herinnert en hoewel ik dan aan onze mooie momenten samen denk, word ik soms heel verdrietig.Ik heb hem laten cremeren en nu staat zijn urne op onze kast samen met z'n mooiste foto.
Hij zal altijd een speciale plek behouden in mijn hart.

we hebben ons frans bulldogje Roxanne 6jaar bij ons gehad een lief hondje dat zo graag bij ons was.maar plots in een paar dagen veranderde ze helemaal: lusteloos,niet meer willen eten en daar maar in haar mandje liggen.Naar de dierenarts getrokken , bloed laten afnemen , en de conclusie was een falen van de nieren,waarschijnlijk door een infectie, het heeft niet mogen baten met de medicatie,we hebben haar laten inslapen/het is allemaal zo vlug gegaan , mijn dochtertje was erbij ,en we vergeten nooit meer de blik in haar oogjeswe hebben haar nog elk een zoentje gegeven en minuten later stonden we allebei te wenen op de stoep buiten.we hebben haar laten cremeren en nu staat op de kast een urnetje met haar foto erbij . het verdriet is wat gesleten maar gaat eigenlijk nooit helemaal weg.hebben nu terug een bulldogpuppy , Zita, omdat dit een nieuw doel was voor onze dochter, ze kan terug voor een hondje zorgen. Onze Roxanne vergeten we nooit

sterkte aan al deze mensen die hun trouwe vriend(in) hebben verloren

Inmiddels heb ik nog meer droevig nieuws. Een week na onze wintervakantie is ook onze lieve Nicky overleden. Ze was al bijna twee jaar wat aan het sukkelen met de gezondheid: lekkend hartklepje, reuma, ... Na haar ochtendwandelingetje annex sanitaire stop kwam ze binnen en kreeg op korte tijd 4 epileptische aanvallen. In overleg met onze DA hebben we besloten haar te laten rusten. Het beestje was óp. Mijn man had altijd gezegd: als ik met pensioen ga wil ik een hond. Nicky kwam 14 jaar te vroeg, Floor een druppel later zoals Alfred Jodocus Kwak. En 2 weken vóór het pensioen van Manlief waren we terug met ons tweetjes. Het is vechten tegen onszelf om niet al onmiddellijk een nieuwe hond te nemen. We weten dat we er nog niet aan toe zijn, want ons verdriet is nog te groot. Maar of er een nieuwe hond komt? Wat een vraag!

een week geleden hbe ik mijn malteser moeten inslapen
hij was 12.5 jaar en de leifste hond dat je maar kon wensen
pruts: ik was je kindje en ik mis je hard

een week geleden hbe ik mijn malteser moeten inslapen
hij was 12.5 jaar en de leifste hond dat je maar kon wensen
pruts: ik was je kindje en ik mis je hard

pruts hadden ze een jaar voor ik geboren was gekocht en hij si 12.5 jaar geworden
hij blijft voor euwig in mijn hart

pruts hadden ze een jaar voor ik geboren was gekocht en hij si 12.5 jaar geworden
hij blijft voor euwig in mijn hart

Mijn lieve Dexter hebben we gisteren laten inslapen, was een erg moeilijke keus omdat je na 11 jaar heb in ons gezin te hebben gehad weet dat er een leegte komt en hij bleef dapper en vrolijk voor ons.Vorige week moest hij 's nachts 4 a 5 keer plassen en poepen wat hij in de afgelopen 11 jaar nooit heeft gedaan. 's morgens wilde hij de trap om de kinderen te begroeten bleef hij op een tree staan en plaste hij met bloed in zijn urine op de trap ook iets wat hij nog nooit had gedaan. Gelijk de DA gebeld hij mocht erg snel komen gelukkig, bleek dat hij in half jaar tijd van 7 kg (jack russel) dit was al aan de lichte kant maar hij at en dronk goed, was hij 6 ons kwijt. Toen werd er bloed afgenomen en bleek dat zijn leverwaarde boven de 1000 zat en dat was 10x te hoog. Hij heeft antibiotica gehad tegen de blaas onsteking en pijnstillers dit leek te helpen tot gister nacht weer 4x eruit en natuurlijk doe het voor je maatje maar hij leek pijn te hebben en wij wilde dat hij dat niet had omdat hij ons zoveel liefde en geluk heeft gegeven. Gister ochtend rond 9.30 is hij ingeslapen gelukkig kon mijn vrouw met me mee, We hebben erg gehuild hij was gek op auto rijden en hij dacht we gaan ergens leuk heen en nog steeds vrolijk zijn bij de DA, wat het extra moelijk maakte toen samen DA en wij uitkwamen op dat hij ondanks de pijnstillers pijn had en dit wilde we niet..hij is heel vredig ingeslapen en hij heeft geen pijn meer. Nu ons gezin nog voor het verlies van onze lieve Dexter..Ik merk dat ik in fase 3 zit, was het wel goed wat ik heb gedaan of had ik nog iets anders kunnen proberen maar mijn vrouw zegt dan heel verstanding hij heeft een goed leven gehad en hij had niet lang te leven meer en hij is gegaan op een moment dat hij nog vrolijk was en hij verdient niet om kapot te gaan van te pijn en zo kan je hem herinneren ipv de een eventuele pijnlijkere lijdensweg. Sorry voor mijn lang verhaal en dank bij voorbaat voor degene die het gaan lezen.

Mijn hondje shitzu heb ik donderdag in moeten laten slapen 16 jaar en 5 maanden persoonlijk laten cremeren hij had pijn en moest vreselijk hoesten tegen de massa die in zijn lijfje zat we moesten een beslissing nemen .ik had het er zo moeilijk mee mijn lieve kleine mooie schat toen de dokter kwam om hem te helpen heeft hij dat met een infuus gedaan zo mooi en lief maar ik had het niet meer ze moesten zijn hartje stopzetten ik huilde maar door kon niet stoppen hield zo zielsveel van hem en toch moest ik mijn verstand gebruiken om hem niet verder te laten lijden en dat is ook gebeurd maar mijn hart doet zo zeer en telkens krijg ik weer een huilbui hoop dat ik het met de tijd beter aan kan zie nu nog steeds dat kleine dankbare koppie wat was je een schat wie heeft een tip voor mij dat mij kan steunen .

In mei 2019 heb ik mijn lieverd moeten laten inslapen ze is bijna 16,5jaar geworden haar hartje was op maar zo dankbaar dat ze heel haar leven een goede gezondheid heeft gehad rust zacht mijn lieve meisje ik vergeet je nooit

Het is nu 02:05 snachts en heb gehuild, gehuild om mijn overleden maltezer. 04 december 2019 heb ik hem na 16 mooie jaren laten inslapen. Benjie, zo heette hij,
was er 1 uit de 1000, ik mis hem iedere dag. De beslissing om hem te laten inslapen was terecht want hij bleef telkens in de hoek staan en geraakte er niet meer uit, eten ging ook moeizamer en hij was ook bijna blind. Ik hoop dat hij gelukkig is aan de andere kant, hij zit voor altijd diep in mijn hart. De mens is berekend maar de liefde van een hond is oprecht, zonder vooroordelen.
Het ga je goed daarboven Benjie, love you😍
Je baasje 😢

Ik heb zo lastig ik heb mijn hondje moeten inslapen.Hij was 10jaar,hij had een tumor op de longen.Hij was mijn hondekindje.Ik kan niet meer eten...wat een verdriet!!!

Gisteren mijn akita Bo plotseling en volledig onverwacht moeten afgeven, ik ben kapot en radeloos. S morgen nog gewoon gaan wandelen en 12u later is hij er niet meer. Een maagkanteling. Operatie is uitgevoerd en goed gelukt, maar bij het ontwaken ging opeens heel snel mis.

Ik weet niet meer wat doen...

04 december 2019 heb ik na 16 jaar Benjie laten inslapen. Hij was echt een lieve maltezer die mij enorm veel liefde en vriendschap gaf. Ik mis hem nog iedere dag , hij was er voor mij en ik voor hem. Het verlies valt enorm zwaar, ik mis hem zo.
Het ga je goed daarboven Benjie😘

Je baasje

2 dagen geleden mijn liefste vriendinnetje Beau moeten inslapen. Ze is een mix maltezer .mini York . Ze kwam op een zwaar moment voor mij in mijn leven. Ik kampte met heel erge pleinvrees en durfde de straat niet op maar ik wist met een hondje moet je wel en ik wist dat ik dan ook zou gaan hoe moeilijk ook. Ik kocht haar als pup zo lief en klein en wollig. Zo klein maar een weereld van verschil voor mij wand ik moest weer naar buiten. Ze was zo schattig dat ze ook mensen naar zich toe trok en ik dus met die mensen in gesprek raakte zo kwam ik langzaam uit mijn angst en we verkende de weereld samen. Steeds iets verder en als ik bang werd dan was ze daar om mij afgeleiden en opvrolijken met een kwispelen en een lik. 15 jaar heeft ze mijn lieve maatje mogen zijn . Zo veel geleerd en beleeft ik kreeg een vriend en trouwde en bracht haar 2 mooie kindjes thuis ze heeft het allemaal mee gemaakt en lief gehad. Het gemis is snijdent als een mes in mijn ziel. Ik mis haar zo intens zo erg. Ze was altijd vrolijk en altijd zo intens lief. Ik mis haar. Ze ging echt overal mee. Waar ik was was zij altijd nu voelt het als een leegte waar ik ga. Haar mandje staat nog net zo als ze hem achterliet mijn kinderen willen hem nog niet weg halen het is hun plekje om even bij haar te zijn er licht een knuffel in met haar riempje om en ze knuffel er regelmatig mee. Ik laat het zo tot ze er aan toe zijn het mandje weg te zetten. Pfff wat heftig dit gemis ik ben zo onwijs blij dat ze 15 jaar lang mijn familie is geweest. En mijn leven is door haar zo veel beter geworden het zal erg moeilijk zijn haar een plekje te geven. Een nieuwe hond gaat er zeker komen maar nu nog niet. Beau verdient onze rouw en wij moeten dit eerst goed verwerken.

Het is nu 6 weken geleden dat we onze allerbeste vriend hebben verloren aan nierfalen. Ik kan het nog steeds niet geloven, op 4 weken tijd ineens die leegte(...)... ze was net 5 jaar geworden..

Ik zou haar nog willen zeggen dat ik haar zo graag bij ons gehad in de familie momenten die er aan staan te komen en dat ik haar intens mis ...

Twee weken geleden hebben mijn zoon en ik onze lieve Tyson van vier jaar laten inslapen,hij was ernstig ziek.
Ik ben er zo kapot van en kan alleen maar huilen.
Ook voel ik me steeds zo schuldig...had ik maar dit en had ik maar dat..ik word er knettergek van.
Het doet zo vreselijk veel pijn hem te moeten missen,ik kan steeds niet geloven dat hij er niet meer is.
Hoe kom ik hier overheen vraag ik me af.
Heel veel sterkte voor iedereen die dit grote verlies meemaakt.

Lieve mensen,
wat een verdriet ,en geloof maar dat ik t weet.
Onze lieverd hebben we vier weken geleden laten inslapen wegens ziekte.
Hij was nog maar vier jaar.
Ik ben helemaal kapot van verdriet en ik huil ook echt al vier weken.
Soms denk ik,hoe moet ik dit te boven komen.
Ik mis hem zo vreselijk veel en als ik zijn foto zie word ik helemaal misselijk van verdriet en gemis.
Ik weet t af en toe echt niet meer,t doet zoveel pijn.
Ik zit hier alweer met tranen.
Wie kan mij aub een beetje helpen.
Ook voel ik me vreselijk schuldig.

8 juli is mijn dier-bare Cindy overleden. Ze is 16 en 4 maanden en 8 dagen geworden. Het ging veel te snel. Ik zit in alle fases. Maar vooral fase 'ik ben te vaak met haar naar de dierenarts geweest', ze had niet meer aan het infuus gemoeten 'dat gaf zoveel stress en angst. 'Cindy had nog 1 of 2 dagen langer kunnen leven'. Maar de assistente had s' ochtends gezegd 'Je moet haar vandaag laten gaan, want ze kan stikken'. Ik dacht niet meer na. Nu denk ik 'Hoezo stikken? Dus vooral dat knagende verschrikkelijk pijnlijke van 'het had anders kunnen gaan', dit ging te snel, ook voor mijn Cindy'. Waarom toch altijd achteraf 'Had ik het maar anders gedaan'. Waarom achteraf??! Ik mis Cindy zo ontzettend. Wat ook pijn doet is dat ik het contact met haar verloor de laatste week van haar leven toen ze zo ziek werd. Schuldgevoel achteraf maakt het nog ondraaglijker.

Heb mijn lieve hond ulcke verloren aan liever en milt kanker ze was nog maar 7 jaar was een schatje van een mechelen herder heb nog alles geprobeerd samen met dierenartsen om ze te kunnen redden haar alle dagen haar medicijnen en spoot ze elke dag in met. cortisone gelukkig heeft ze geen pijn gehad want ga ook pijnstillers.op vrijdag 7/8/2020 om 7uur was ze overleden in de badkamer,ze heeft 7 jaar een super goed leven gehad maar mis ze mijn trouwe lieve schat.

Onze teckel Jamie van net geen 11 j. is op 03/09 heel plots overleden.
De DA had hem de maandag voordien en daags voordien nog onderzocht want hij was niet echt ok hoor...hij had last van zijn darmen er werd ook een foto genomen maar volgens hem zou de verstopping wel snel beteren en we moesten ons niet te veel zorgen maken want het zou met de gekregen medicatie wel gebetert hebben. Maar de dag nadien ging hij zo snel achteruit.... hij is in mijn armen overleden. Ik werd gek van verdriet en mijn man is toen ook direct van zijn werk naar huis gekomen. Ja we hebben alle symptomen van het rouwproces al wel gehad maar voor die woede en waarom zo ineens. Dat maakt het momenteel zo erg omdat het allemaal zo snel is gegaan. Hij is bij wijze weggerukt uit ons leven. We hebben hem laten cremeren en komende zaterdag komt zijn urntje naar huis. En kan hij alsnog bij ons zijn helaas wel niet meer als onze liefste schat. Hij zal altijd in ons hartje een plaats hebben. Maar we missen hem echt verschrikkelijk hard. Onze beagle Lana was zijn beste speelkameraadje en je merkt dat zij het er ook verschrikkelijk moeilijk mee heeft. Maar ze houdt zich flink maar het is voor haar ook niet meer hetzelfde zonder haar maatje. ...Rust zacht liefste lieve Jamie xxx

Vele verhalen zijn zo herkenbaar. Op 9 oktober hebben we Luka laten inslapen. Meer dan 13 jaar lief en leed gedeeld. Ze was er nog voordat de kinderen er kwamen en was toen echt ons kindje, eens de aandacht voor haar wat verminderde door de kinderen was zij niet jaloers integendeel. Ze zag alles en iedereen zo graag en iedereen zag haar graag. Ze slaagde er bij iedereen in om oo haar eigen, niet zo subtiele manier een aai te bemachtigen. Het verlies is moeilijk, velen begrijpen niet dat ik niet zo maar een hond verloor, maar MIJN Luka, mijn beste vriendin, mijn steun en toeverlaat. Ze heeft me door zware tijden in het leven gesleurd, met haar begripvolle blikken, lieve likjes, eeuwig kwispelend staartje en haar leuke babbel. De momenten met haar liggen nog zo dichtbij mijn hart dat ik moeilijk kan aanvaarden dat ze er niet meer is. En dan is er ook nog die wat als? Ze was altijd zo een sterke, vrolijke hond, ondanks haar verleden. Op een week tijd ging ze zo achteruit, overgeven, gewichtverlies, niet willen eten. Nierfalen.. Nog bij de dierenarts aan het infuus gelegen, maar niets mocht baten. Hadden we maar eerder geweest.. de dierenarts verzekerde ons dat er niets aan te doen was, dat ze waarschijnlijk ook een aggressieve pancreaskanker had, maar dat is een schrale troost. We brachten haar een laatste keer naar huis en lieten haar inslapen in haar eigen zetel, de moeilijkste beslissing van mijn leven, maar hopelijk ook de juiste voor haar.

Mijn alles mijn jacca mijn hartendiefje mijn parelmeisje mijn meeste trouwen maatje. ik heb geen kinderen geen familie nu geen jacca meer. nu verder groot gemis omgaan met verdriet heel zwaar; ik begrijp alle anderen die dit ook moeten me maken heel veel sterkte.

Gister onze allerliefste Puck in laten slapen. Ze had vaginakanker, een grote tumor maar ook de vaginawand was verkeerd weefsel. Er was niets meer aan te doen. Symptoombestrijding maakte dat ze het nog even volhield. Ze kreeg nog een antibiotica kuur en leefde helemaal op, maar de tumor groeide hard en groeide al naar buiten. Maar wat was het moeilijk om zo'n fleurig hondje in te laten slapen. Maar de dierenarts zei je kunt haar beter zo herinneren dan dat ze helemaal aftakelt, dat het knapt of urinebuis dichtgedrukt wordt. Maar God, wat doet dít pijn. Alles hier in huis ademt Puck en mijn leven was helemaal met haar verweven. Ik ben kapot.

7_12-20 , hebben we ons julleke (franse bulldog) moeten laten inslapen, werd op 2 maanden tijd erg ziek , achterpoten verlamd plus de laatste 14 nog 2 derde blind, het is zo leeg in huis nu, en de pijn dat ik voel is ondraagbaar men tranen stoppen niet, heb het gevoel dat ik dit nooit ga kunnen verwerken, hij was zo een lief beest was pas 4 jaar geworden

Liefste kleine stoere Tom!

Gisteren werd je plotseling ziek en vanmiddag hebben we je moeten laten inslapen. Met het infuus in je pootje, liggend in je mandje kreeg je slaapmiddel toegediend. Nog even tilde je je kleine mooie hoofdje op en gaf je je baasje, mijn zoon van 19 een lik. Daarna hapte je voor de laatste keer adem en nam je met jou heengaan mijn hart mee. 13,9 jaar was je mijn maatje, maar vooral Max zijn maatje. Hij was pas 5 toen hij je kreeg en nu als een volwassen grote kerel lag jij in zijn armen en moest hij afscheid van je nemen.
Ons hart is gebroken kleine vent. Gisteren hebben we nog gewandeld en nu hoor ik jouw nageltjes niet meer tikken op de vloer. Hoef ik je etensbakje niet meer te vullen en ligt je andere hondenvriend Bella stil en verdrietig in haar mand. Schat wat gaan we je missen. Dank je wel voor alles wat je ons hebt gegeven. In alle zeer moeilijke tijden was jij het altijd die ons troostte en ons met je likjes onze tranen deed vergeten. Ik heb een paar keer je leven gered en jij hebt zo gevochten meerdere keren. Elke keer kwam je er weer bovenop, maar vandaag was je op en moesten we je laten gaan. Jouw laten lijden zouden we nooit doen dat hebben we je beloofd kerel!
Grote engel rust zacht en we zullen je nooit vergeten!
My dog 4 ever ❤️❤️

Mijn lieve puck is 11dec in mijn armen overleden. We waren 14 jaar en 8 maanden samen. Puck was mijn allesie. Hem uit het asiel gehaald was hij 4 maanden hij heeft mij uit de moeilijkste tijd in mijn leven isolement gehaald. Be. Kapot van verdriet nu helemaal alleen puck van mijn overleden vader gekregen. Ik mis puck zo de pijn het grote verdriet de leegte en gemis. Hoe moet ik nu verder voor altijd in mijn hart liev lieve puck rust zacht

Vorige maand hebben wij onze hond Kenzo (golden retriever) moeten laten inslapen. Hij was net geen 9 jaar. Nadat er een nierfalen was vastgesteld hadden ze voorgesteld hem een infuus te geven en dat ze hem zo nog konden redden. Ondanks het infuus had ik het gevoel dat ik hem zou verliezen en dat hij naar huis niet meer zou komen. Mijn gevoel werd waarheid. Ik zit nu met schuldgevoelens en de vraag of ik hem toch niet beter terug mee naar huis had genomen in zijn vertrouwde omgeving. Ik heb het gevoel dat ik gefaald heb door de verkeerde beslissing te nemen en dat knaagt enorm aan me. Soms is het verdriet en pijn niet te volharden.

Ik ben verdrietig maar ik heb er uit geleerd.

we staan op het punt om onze hond van 8 jaar in te laten slapen wegens chronische nekkrampen. de krampen zijn te heftig en pijnlijk. de pijnstillers helpen weliswaar tegen de pijn, maar zijn lichaam begint nu de medicijnen af te stoten door ze direct uit te kotsen. en de pijn begint weer terug te komen. we hebben geen keus. Alles, alles, alles zouden we nog willen aangrijpen om hem een kans te geven. Onze mooie stoere en lieve bink. konden we hem maar vragen wat hij wilde. maar als baas eigenaar heb je de plicht om hem de pijn te besparen. met de kerstboom op de achtergrond maken we de laatste foto's. binnen enkele dagen of misschien zelfs morgen al is het zover. hangt af van hoe snel de pijn terugkomt. wat een verdriet maar ook wat mooi zoveel als je van een dier kunt houden. en om te lezen hoe eigenlijk iedereen dit heeft. kan door de tranen niet meer lezen wat ik intyp dus stop maar

Ik heb op 2 januari mijn allerliefste Happie moeten laten gaan. In de ochtend hebben we nog een flinke wandeling gemaakt. Ze mankeerde, ondanks dat ze 16 jaar oud was, niets. Toen we thuis waren sprong ze op de bank en 2 minuten later hoorde ik een harde klap en lag ze op de grond en kon niet meer staan. Totale paniek. Ze jankte en gaf over. Kon gelukkig meteen naar de dierenarts. Het was zaterdag en ik was op vakantie in een huisje in Friesland. Ken de de dierenarts dus niet. Hij vond het een raar beeld; zo acuut. Medicatie, valium en pijnstilling en een paar uur aankijken. Happie mee naar het huisje genomen maar na 2 uur veranderde er niks en zijn we terug gegaan. Ik was in totale shock maar heb gelukkig tegen Happie heel rustig kunnen doen. Daar aangekomen hebben we besloten haar te laten gaan. Acute hersenschade die gezien haar leeftijd niet meer beter zou worden. Ik heb haar in mijn armen genomen en ben de hele tijd dicht bij haar geweest. Ik heb haar zelf naar het crematorium gebracht.
Nu ben ik thuis en ga ik kapot van ellende. Mijn huis is mijn huis niet meer. Ik weet niet waar ik het zoeken moet. Zaterdag kan ik haar as ophalen en komt ze thuis.
Kom ik hier ooit nog overheen?

Ik heb op 2 januari mijn allerliefste Happie moeten laten gaan. In de ochtend hebben we nog een flinke wandeling gemaakt. Ze mankeerde, ondanks dat ze 16 jaar oud was, niets. Toen we thuis waren sprong ze op de bank en 2 minuten later hoorde ik een harde klap en lag ze op de grond en kon niet meer staan. Totale paniek. Ze jankte en gaf over. Kon gelukkig meteen naar de dierenarts. Het was zaterdag en ik was op vakantie in een huisje in Friesland. Ken de de dierenarts dus niet. Hij vond het een raar beeld; zo acuut. Medicatie, valium en pijnstilling en een paar uur aankijken. Happie mee naar het huisje genomen maar na 2 uur veranderde er niks en zijn we terug gegaan. Ik was in totale shock maar heb gelukkig tegen Happie heel rustig kunnen doen. Daar aangekomen hebben we besloten haar te laten gaan. Acute hersenschade die gezien haar leeftijd niet meer beter zou worden. Ik heb haar in mijn armen genomen en ben de hele tijd dicht bij haar geweest. Ik heb haar zelf naar het crematorium gebracht.
Nu ben ik thuis en ga ik kapot van ellende. Mijn huis is mijn huis niet meer. Ik weet niet waar ik het zoeken moet. Zaterdag kan ik haar as ophalen en komt ze thuis.
Kom ik hier ooit nog overheen?

Kyratje ... mijn klein lief Poepegatteke is op 11,5 jaar overleden. 'S morgens nog gegeten en in de namiddag kwam ze niet dat wij in de keuken zaten te eten, raar maar ja dachten we waarschijnlijk geen honger. Op de vroege avond begon ze te hoesten, en slijmen over te geven. Naar de DA van wacht gebeld, haar mondje was nog rozig. Toen daarna was ze even beter, maar plots begon het weer, dan was het het verschrikkelijk om het aan te zien. 'S nachts naar de dierenarts toen begon haar tongske blauw te zien. Ze kreeg direct vochtafdrijvers, vocht op haar longen en moest ze in de zuurstofkamer. Het overmande mij toen met de gedachte, dat ze niet meer thuis zou komen. De dag nadien belde ik ... het was even beter, was zelfs 3 uur uit de zuurstofkamer geweest. Maar ja het werd weer slechter, ik heb haar nog even gezien en haar een speeltje gebracht, en haar wat getroost, zo had ze iets van thuis en wat haar niet vreemd was. 5 uur later kwam het telefoontje, ze was overleden. Haar hartje was vergroot, maar er was nog een onderliggend probleem. Dat hebben ze niet meer kunnen onderzoeken. Het ergste is, ze is met vreemde mensen om haar heen overleden. Dat doet zoveel pijn, wetend dat ze vreemde mensen niet vertrouwde, bang voor was en dat we nooit zullen weten wat is het echte probleem is geweest en dat ze misschien is gestikt met het vocht op haar longskes. Ik mis haar enorm, zie ze staan, liggen, zitten ... Ik kan nog altijd niet zonder te wenen in de keuken eten. Wetend waar ze zou staan, liggen wachtend op ons. Ook zie ik haar nog vrolijk spelen, lopen, slapen, ... Dit is het ergste wat ik ooit heb meegemaakt. Ik hield en hou nog veel van haar, ze was zo'n lieveke. Ik heb beloofd een sterretje in de hemel naar haar te noemen, als ik dan opkijk naar de sterren weet ik dat ze ook naar mij zal zien. Ik heb hier zo'n hartzeer van, niet te vatten.

ik heb vandaag mijn lieve shi tsu moeten laten inslapen
Ze wou niet meer lopen ,was bijna blind en ze was 13 jaar en een half
Een half jaar daarvoor heb ik en mijn man mijn mopshond moeten laten
inslapen ze had bloedarmoede en haar nieren werkten niet meer een vreselijk verlies we zijn er nog niet overheen t gemis
De mops was bijna 13
Ze waren vanaf pup bijelkaar en waren erg aan elkaar gehecht
Na de dood van de mops sunka is onze wapike nooit meer de oude
Geworden en nu is er een leegte geen hondjes meer
T verdriet is onbeschrijfelijk groot

Elk verhaal snijdt door mijn ziel. Zo'n enorm verdriet.... gister ochtend vroeg is onze Milou overleden. Ze mocht 14 worden en 2 maanden ruim. Een te klein prachtig wetterhoun meisje. Door haar verlatingsangst altijd in mijn nabijheid. Ze liep een besmetting op vanuit vers voer en we hadden dag en nacht gezorgd voor haar. Ze spuugde geen bloed meer, ook geen bloed meer in diarree, ontlasting weer vaster.... maar ze ging ons niet zelf eten. Wat een zorg. Ook s nachts wilde ze graag plassen. Om de beurt gingen mijn man en ik voor haar uit bed. Om 1.00 s nachts zei mijn man nog, ze heeft helemaal tot aan het schuurtje gelopen. Onvoorstelbaar! En toen ze weer aangaf even eruit te willen liep ze naar de brievenbus. Ik had er desondanks geen goed gevoel over. Aaide haar het grootste deel van de nacht tot we beiden sliepen. Om half 7 mijn man geroepen. Ze was gaan staan in het bedje naast mijn bed. Ze zakte wat om.... en we zagen meteen; dit is niet goed! We hebben haar beiden kunnen aaien totdat ze haar laatste adem uitblies. Wat een schrik....terwijl je wacht op weer aansterken. Wat heeft ze veel betekent. In mijn rolstoel zat ze vaak op schoot vanwege haar artrose....Onafscheidelijk, onvoorwaardelijke liefde, wat is het zwaar, ik huil al een hele dag. Er komt geen einde aan de tranen. Hoe moet het nu zonder haar? Ook Ik " hoor" haar tippelen. Niet meer samen kunnen zijn..... maar weinig mensen snappen hoe kapot je bent, hoe vreselijk veel je van je dier hield.... en hoe moeilijk je het hebt en wie weet hoe lang dat wel niet zal zijn. Zij trok ons door zware periodes , pakte mijn hand als ik maar éven weg was geweest.....Rust zacht lieve Milou, voor altijd in mijn hart..... een vriendin zei heel treffend: een met grote liefde voor een ander vorm gegeven gelukkig leven, betekend hard rouwen.....

lieve rani 7januari is de dag dat ik je met veel pijn in mijn hart na 15.5j heb moeten laten gaan jij was mijn lieve mooie estrella berghond je laatste weken waren er van hoop maar tervergeefs de pijn die ik voel is zo enorm mis je zo erg mijn lieverd jij was alles voor mij.. rust nu maar toetje

Pff wat een verdriet , wij hebben onze liefdeshond Dina laten inslapen op 21/01/21, ze was op.. ik heb ook zo een VRESELIJK schuldgevoel , had ik maar dit had ik maar dat...ik mis ze zo fel. Wij hebben Dinaatje 13 jaar in ons leven gehad , ze was ons hondenkind , ons prinsesje .. ze lag opt laatste alleen nog te slapen en was blind, ik mocht niet egoïstisch zijn .. en heb haar laten gaan, ik ga kapot van de pijn ! Ik kan niet eten , niet slapen! We hebben haar wel kunnen begeleiden tot het laatste moment ze is al aaiend naar de hondenhemel mogen gaan. Nu heb je een mooi plaatsje in huis , we zullen u nooit vergeten! Wij houden van u pruttemieke. Slaapwel Dina. Veel sterkte aan iedereen. Ik hoop dat ik dit ooit te bovenkom. Wij houden van u Dinaatje.

Vanmiddag onze lieve Cock Spaniel Nina moeten laten inslapen
Ik heb intens verdriet was mijn allessie zo lief en trouw een gezellig meisje loop heel de dag te huilen mijn verdriet is zo groot ze hoorde helemaal in mijn leven ik moet het een plekje geven maar zal heel moeilijk worden mijn man kan mij niet steunen heeft Alzheimer komt niet bij hem binnen

hoi Nina wat erg sterkte , altijd lastig en huilen dat is goed. Er zijn goede tips op internet voor verwerken . En koester je lief meisje hoe was haar naam en haar leuke ondeugende eigenschappen? Ik stel me je even voor ben een vrouw van 57 en mijn Jacca is 3 maanden overleden ook een lieverd mooi meisje een jachthond en heb ook nog elke dag verdriet. hoop dat je een mooi plekje kan geven. heel veel sterkte met u en u man.

Groeten uit frankrijk

Ik lees vol verdriet alle verhalen.. en ook ik had gehoopt zo’n verhaal te typen over minimaal 10 jaar....
Helaas is onze lieve schat na 8 maanden plotseling overleden. Zo onverwachts en veels te vroeg! De pijn en leegte die ze achterlaat is zo groot, het was mijn maatje 24/7, altijd bij me en altijd vrolijk. Bij alles wat ik doe of waar ik heen ga mis ik haar, zoals jij was er maar een. Mijn vriendin voor het leven, nu in mijn hart.

Onze allerliefste golden retriever Noa is in december pas 5 jaar geworden. Tot 2 weken geleden was je / oogde je gezond. 2 weken geleden kwamen we erachter dat je chronische nierfalen had. Waarom zagen wij dat niet? Nierfalen, fase 4. Afgelopen zaterdagochtend 20 februari hebben we jou moeten laten gaan. We wilden nog zoveel samen doen! We missen je lieve liefste allerliefste Noa!

Wat een lieve en herkenbare verhalen. Uit alles blijkt de enorme liefde
voor de hond en wat een verdriet en impact dit heeft na het overlijden van het lieve beest!
Ook ik heb afgelopen jaar afscheid moeten nemen van mijn lieve blonde lab, een lekkende hartklep, bloed werd niet meer rond gepompte hetgeen resulteerde in veel te weinig zuurstof. Een beslissing, die enorm zwaar woog en nog.... Voel me elke dag nog schuldig en enorm verdrietig. Dertien jaar samen, één op één, samen op vakantie naar de sneeuw, de zon, zoooo mijn maatje.
Hij was heel bijzonder voor mij, geen stukje kwaad in zich, nooit lelijk
gedaan tegen mensen of andere honden.
Het is reeds enkele maanden geleden, maar verdriet is er nog steeds, zo ook het onbegrip van mensen, soms......
Er staat een grote foto in de woonkamer, ik praat nog dagelijks tegen hem, het helpt mij, enigszins, het verdriet te verwerken en de pijn een stukje te verzachten.
Heel veel sterkte allemaal, jullie zijn niet alleen!!!

IN MEMORIAM : MEGGIE

Arme Meggie, daar lig je nu in de kou.
Wij wilden nog zoveel voor je doen.
Nog zoveel voor je betekenen.
Maar het mocht niet meer.
Iets in jouw mooie lijfje kon niet meer.
Je gaf het plots op en liet ons achter.
Hoe verwerken wij dit?
Je was zo lief en grappig.
Wat hielden wij van jou Meggie!❤️
Meer dan wij ons voor konden stellen.
Je kon wel 20 jaar worden.
Maar tot de helft was voor jou al teveel.
Wat zullen we je missen lieve hond van ons.😭
Je guitige blik, je stralende ogen.
Altijd honger. Zelfs toen wij het bakje met snoepjes even op de grond zetten en vergaten... Had jij ze al gevonden.
Je snelle rennen, je lieve blik.
Je heerlijke stoeipartijen met je speeltjes en je kleed. 🎉
Je liet ons lachen je laat ons huilen.
Wat een geweldig beest was jij. 👏🏼
We zullen altijd van je blijven houden! ❤️
Vergeef ons waar wij tekortschoten in onze liefde en zorg voor jou.
Ga nu maar genieten van je rust.
Dat deed je het liefst, slapen omdat je toch meer mankeerde dan wij hoopten.
Slaap zacht lief knuffelbeest van ons. 💘💋

Ook ik heb mijn lieve shi tzu na 9 jaar in moeten laten slapen 7 december 2020 net 9 jaar geworden.
Verdriet is te groot nog streds huil ik elke dag om jou mijn kleine Scooby.
Je had hart problemen en vocht in je longen.
Je hebt niks laten merken
Liep nog steeds achter je piep balletje aan tot bijna de laatste dag.
Ik had je nog een paar jaar bij me willen hebben
Wat heb ik hiervan hartpijn.
We zullen je nooit vergeten kleine man.
Dag en nacht waren ee samen
Je ging ovetal mee naar toe.
Te snel ben je bij ons eeg gegaan.
Sterrestof geworden
Je bent weer thuis.
Rust zacht lieverd

Ook ik heb mijn lieve shi tzu na 9 jaar in moeten laten slapen 7 december 2020 net 9 jaar geworden.
Verdriet is te groot nog steeds huil ik elke dag om jou mijn kleine Scooby.
Je had hart problemen en vocht in je longen.
Je hebt niks laten merken
Liep nog steeds achter je piep balletje aan tot bijna de laatste dag.
Ik had je nog een paar jaar bij me willen hebben
Wat heb ik hiervan hartpijn.
We zullen je nooit vergeten kleine man.
Dag en nacht waren we samen
Je ging overal mee naar toe.
Te snel ben je bij ons weg gegaan.
Sterrestof geworden
Je bent weer thuis.
Rust zacht lieverd

Hallo lieve mensen,

Wat een verdriet inderdaad om het overlijden van ieders beste vriend(in).
Onze Spike is eind februari 2021 overleden. Hij is 16 jaar en 8 maanden bij ons geweest.
Het verdriet is zelfs nu nog te intens. Mis hem verschrikkelijk. Denk nog steeds dat wij nooit meer zo'n lieve hond zullen krijgen als onze aller Spike, Kees, dikke dik of welke naam wij ook voor hem bedachten.
MIS JE LIEVE SPIKE ❤
Ook onze kinderen missen hem ontzettend.

Ook hier is er op 10 mei een stukje van mezelf gestorven. We hadden een zwarte Oudduitse herder, een pracht van een dier, het was tevens onze eerste hond. We hebben haar grootgebracht van pup af aan, met vallen en opstaan. Maar alle energie die we er 11,5 jaar lang alle dagen hebben ingestoken heeft geloond. We konden met haar uiteindelijk lezen en schrijven, we begrepen elkaar met een blik, een gebaar. Ze was er alle dagen bij, van 's morgens tot 's avonds (ik werk van thuis uit dus ze was nooit alleen), op elke vakantie, elke uitstap heeft ze ons vergezeld. Nooit hebben we haar elders ondergebracht, niet bij kennissen, niet in een dierenhotel. Hier bij ons was haar plaats, van het begin tot einde.
Totaal onverwacht hebben we haar moeten afgeven. We gingen naar de dierenarts omdat we dachten dat ze last had van de poten. Ze was tenslotte 11,5 en het is altijd een zeer actieve herder geweest. We wisten dat ze artrose had thv de polsen en ook de heupen waren niet perfect. Niet dat je daar iets van zag, doch heel lange wandelingen waren niet meer aan haar besteed. Bij de dierenarts aangekomen heeft de uiteindelijk diagnose, die heel snel werd gesteld na het aanhoren van mijn verhaal (ze wou de laatste dag niet meer eten, wou niet meer opstaan), de grond onze voeten weggeveegd. Agressieve miltkanker (hemangiosarcoom). Een van de tumoren was reeds beginnen bloeden in de buik. Direct spoedoperatie uitgevoerd doch tijdens de ingreep belde de dierenarts ons op. Er waren uitzaaiingen naar de lever en het buikvlies, ze verloor ook veel bloed. We hebben in onderling overleg besloten om haar niet meer wakker te laten worden. Ik heb haar niet meer levend teruggezien. Ik heb geen afscheid kunnen nemen. De dierenarts had namelijk gezegd dat ze een dag na de ingreep terug naar huis kon, met weliswaar een slechte prognose. Hij gaf haar nog enkele maanden tot max een jaar (mits chemo). Maar we zouden nog tijd hebben gehad om haar nog enkele maanden extra te verwennen. Ik kon enkel zeggen tegen haar 'tot straks' toen ik haar tegen haar zin met de dierenarts meegaf. Die 'tot straks' is er echter nooit meer gekomen. Het is keihard, onwezenlijk ... maar we beseffen dat zij geen kans meer had. Ze is tot het einde bikkelhard geweest voor zichzelf ... voor ons. We hebben nooit gemerkt dat er dergelijke vuile ziekte in haar buik zat. Nu moeten wij proberen doorgaan ... voor haar.

Afgelopen Woensdag, 26 mei mijn lieve Damir moeten laten gaan.
Damir kwam uit Polen en was al redelijk op leeftijd toen hij bij mij kwam.
Een week ervoor onder een roesje geweest om de andere helft van zijn vervilte vacht te scheren en bloed te prikken voor allergieën.
Daar is hij niet goed uitgekomen😔.
Wss een beroerte. Op maandag nog een injectie gekregen en daar knapte hij iets van op.
Helaas de dag erna weer slechter en was apathisch, gedesorienteerd, had momenten dat hij de kracht niet meer had om zelf op te staan.
Was heel moe.
Op Woensdag is de dierenarts thuisgekomen en hij is in zijn vertrouwde omgeving in zijn mand ingeslapen.
Tijdens 1 van de injecties kreeg hij weer een aanval en dat was heel erg om te zien maar hij heeft er gelukkig niks van gevoeld.
Ik voel me schuldig dat ik hem die roes heb laten doorstaan.
De dierenarts zei me dat het getriggerd was maar het uiteindelijk toch was gebeurd.
Vrijdag afscheid genomen, maandag wordt hij gecremeerd en daar ben ik bij.
Damir was lief voor alles en iedereen. Confrontaties ging hij uit de weg.
Hier in het dorp had hij vele vriendjes en vriendinnetjes.
Het is stil in huis en ik ben nog steeds verdoofd.
Heel mijn leven draaide om Damir....ik heb geen kinderen, geen partner.
Ik leefde voor hem.

Dank je wel mannetje dat ik jouw mensenmama mocht zijn.
Ik zal je nooit vergeten en je hebt een stukje hart meegenomen.

Ik.mis je😞💞

10 dagen voor zijn 19 e verjaardag is onze Tygo een Hollandse smoushond ingeslapen bij de dierenarts ,hij kreeg ineens weer epileptische aanvallen en kwam er niet meer uit..ondanks dat ik wel wist,dat hij niet zo lang meer mee zou gaan raakte ik ook in shock..dit was t dan..zijn en ons mooie leventje was voorbij..bij de dierenarts hem vast gehouden tot hij rustig ging ..we krijgen over 3 weken een nieuw smous hondje..maar ik ben echt in een dal gekomen..duurt wel even voordat ik daar weer uit klim..verdriet veel down gevoel,niet veel kunnen hebben..bah

Tygo is 14 maart 2021 overleden

Liefste Skye ❤️
Je bent in ons leven gekomen, op kerstdag 2019, wij hadden een moeilijke periode achter de rug en jij bracht ons (mij en de meisjes) terug zoveel vreugde.
Je stond steeds klaar met je kwispelend staartje, je was altijd zo vrolijk, je begreep ons, je kwam ons troosten en je kwam onze aandacht vragen. Je deed alles met ons thuiswerken, mee studeren , in de tuin werken, mee in de auto met Luna, haar eerste auto’tje
Je was gewoon ons alles, onze man in huis, onze king, onze toeverlaat, ons leven... dat ons gisteren zo plotseling en brutaal is ontnomen.
Tijdens onze dagelijkse wandeling werd je heel brutaal gegrepen op het voetpad, ja je liep graag langs de rand van het straat omdat er zoveel leukere grassprietjes zijn.
Ineens verschoot ik van een uitwijkende auto en daar lag je dan roerloos op de stoeprand, je hoofdje in de goot.
Ik krijste alles uit lijn longen, nam je op en zag dat het niet goed was, je bewoog niet meer, je hoofdje hing naar beneden.
Ik hoopte dat je bewusteloos of in coma was, probeerde te lopen maar mijn benen wouden niet verder. Heb de meisjes gebeld en zijn ons tegengekomen,
Onmiddellijk zijn we naar de dierenarts gereden maar alle hulp was te laat.
De dierenarts zei dat je op slag dood was, mocht dat een troost zijn maar dat is het niet want jij was ons alles en willen je bij ons.
Die stomme chauffeur was zo laf om zelf niet eens te stoppen😡
Ohhh lieve Skye wat gaan we nu zonder jou beginnen.
Wie komt er ons nu wakker maken en geeft ons een knuffel, een likje als we het moeilijk hebben, jij verstond ons, wie staat er vrolijk te kwispelen en vraagt om te gaan wandelen, je vriendje Kasper is gisteren nog langs geweest maar kon niet meer met je ravotten, ik denk dat hij het voelde.
Zo oneerlijk - waarom jij woefie
Waarom heb ik geen andere straat genomen, waarom heb ik je niet korter bij de huizen doen lopen, voel mij zo immens schuldig.
Ik heb niets meer voor je kunnen doen en moet nu ook zien hoe de meisjes zo intens verdrietig zijn, ze hebben al zoveel leed gehad in hun jonge leven, waarom jij
Ohh lieve woefie, ik mis je zo 😪😪😪
Je moeke

Ter herinnering aan onze lieve Sammy, geboren op 17 augustus 2004 en overleden op 19 juli 2021

Vandaag 9 weken geleden moesten wij onze lieve hond Sammy laten inslapen, 4 weken voor haar 17e verjaardag. Het was heel lang een kwiek hondje, rende achter honderden balletjes aan, zwom fanatiek, draafde met onze mountainbikes mee en deed tot op hoge leeftijd behendigheid, aangepast aan haar leeftijd.
In maart kreeg ze een melkklierontsteking, ze knapte op maar daarna werd ze wel wat trager. We pasten ons gewoon aan aan haar tempo.
Maar op 29 mei mankte ze plots met een achterpootje en ondanks osteopathie, fysiotherapie, al onze oefenmomentjes en liefdevolle massages werd het niet beter. Na 7 weken raakte ze verlamd aan haar beide achterpootjes, wellicht door een acute hernia, toen wisten we dat we afscheid moesten gaan nemen.
Mijn hart stierf een stukje mee, wat een enorm verdriet, wat een gigantisch gemis.
Ik begrijp jullie immense verdriet zo goed omdat ik het ook zo voel.
Ik wens jullie allen, net als mezelf, een goed verwerkingsproces toe.
Sammy werd geboren in een dierenasiel uit een "ongelukje" in datzelfde asiel. Dat "ongelukje" werd mijn grote gelukje, want wat was ik dol op jou en wat hadden wij een goede klik met elkaar.
Ik huil nog elke dag om haar en kijk steeds weer naar al die foto's en filmpjes van onze Sam. Elke maandag ga ik in mijn pauze op het bankje onder een boom zitten in een weitje bij de dierenkliniek, waar we haar lieten inslapen.
Ondanks dat ik een fijn gezin heb, fijne vrienden en collega's, die betrokken zijn naar mij, voel ik me heel eenzaam in dit verdriet.
Het heeft veel tijd en aandacht nodig.

Dag superballetjesapporteur, dag meesteres in de behendigheid, dag vrolijke dribbel, dag mijn liefste maatje, dag mijn Sammymeisje......

Toevoeging
Ondanks alle verdrietige verhalen is het fijn om te lezen dat veel meer mensen zo verdrietig kunnen zijn over het verlies van hun huisdier. Je voelt je daardoor toch minder eenzaam in het verdriet. Daarom, dank jullie wel voor al jullie verhalen.

Wil ten eerste iedereen heel veel sterkte wensen met het verlies van jullie kindjes.
Wij zijn ook onze Shadow (bullmastif)verloren hij was pas 5 jaar oud.
Maandag18 okt ben ik naar de da geweest omdat hij een beetje aan het hoesten was hebben ze hem lichamelijk onderzocht en dachten ze aan luchtweg infectie omdat hij het niet leuk vond dat ze aan zun keel zaten dus hebben we pijnstillers en ontstekingsremmers gekregen en moesten we aankijken of het beter ging als het slechter ging moesten we meteen aan de bel trekken ..maar hij leefde helemaal op ging super goed met hem, met onze andere hond aan het spelen.
heb ik vrijdag nog contact gehad met dierenarts i.v.m het weekend ze zeiden ga tot maandag door met die pijnstillers en neem maandag even contact op..nou zondagavond net voordat we naar bed wilde gaan merkte ik dat hij niet meer op wilde staan om te gaan wandelen en voelde hij heel koud dus heb de open haard aangestoken en een kruik warm gemaakt heb ik hem lekker ingestopt ben ik een uur bij hem gaan zitten en hij leefde weer helemaal op dus ff met hem naar buiten geweest voor zun behoefte voor de nacht en hebben we besloten om op de bank te slapen omdat het niet lekker zat.
Dus de volgende dag 25 okt worden al heel vroeg wakker met de hond naar buiten en toen vond ik dat hij een iets dikkere buik had als normaal dus heb meteen de da gebeld en konden meteen terecht en daar was hij nog zo vrolijk wilde nog met andere hondje spelen etc
Nou allerlei onderzoeken gedaan bloed afgenomen en die waardes waren niet goed van het bloed niet en de nieren niet .
Echo gemaakt en zagen ze een massa in zun buik zitten een punctie genomen was dus puur bloed..ze dachten aan een gescheurde milt maar dat kwam altijd door middel van een tumor ...we hadden 2 keuzes opereren mild eruit halen en dan maar de vraag of de tumor goed of kwaad aardig was bij kwaad aardig zaten al die verkeerde cellen door zijn hele lichaam omdat het was gesprongen of in laten slapen.
Wij wilde onze lieverd niet opgeven dus zijn meteen over gegaan op operatie.
Maar naar 15 min belde de arts al op..het was niet de milt die was gesprongen.
Zijn nieren zaten helemaal onder tumoren en bij de lever kwam de bloeding vandaan ,daar had ze ook een tumor gevonden..
Wij hebben besloten om onze grote schat al het leed te besparen en hem tijdens de operatie te laten gaan.het leek wel een film die dag..een die ik nooit meer vergeet.
Die dag is een groot deel van mijn hart met hem mee gegaan .
Wat mis ik hem zeg onbeschrijfelijk.
Hebben onze andere hond thuis opgehaald en zijn gezamenlijk afscheid van onze knul gaan nemen . Wat is zoiets moeilijk.
We zijn nu alweer 2 weken verder en het gemis wordt steeds meer.
alleen geeft het ons zoveel troost dat hij eigenlijk zo ziek was en dat hij gelukkig geen pijn enzo heeft gehad ..voor dat hij echte symptomen heeft gehad hebben wij de keuze moeten maken om hem te laten gaan.
Hadden geen andere keus vanwege die bloeding.
Hebben hem laten cremeren en hebben afgelopen week de urn en pootafdruk en haren op kunnen halen.
Heb nu thuis een gedenkhoek gemaakt, met alles wat we van hem hebben..
Ben afgelopen week ook nog een keer naar de dierenarts geweest met een grote bos bloemen want vindt dat hun ook een dikke pluim verdienen hun hebben die dag ook alles voor hem gegeven.maar hoe we het ook wenden of keren hij was gewoon niet meer te helpen helaasheb gelukkig ook nog 1 op 1 met de arts kunnen parten die hem geopereerd heeft en ik kwam binnen en ik begon hard te huilen ze kreeg ook tranen in haar ogen omdat ze het zo klote vond voor ons en zij heeft mij helemaal nog een keer uitgelegd wat er precies met Shadow aan de hand was omdat net wat ik zeg die dag is zo aan mij voorbij geflitst en voor Shadow is het achteraf gezien allemaal beter dat het zo is gegaan en daar heb ik wel vrede mee ..
Hij is zonder pijn gegaan en dat ik het fijnste gevoel wat ik daarin heb ..
Hopelijk heeft hij het nu goed en weet hij dat we alles voor hem hebben gedaan.
Mijn lieve schat ❤

Lieve lieve Mila, je was een heel ondeugende, speelse en liefdevolle pup van vier maanden oud. Plots werd je uit mijn leven gerukt op een vreselijke manier. Je werd gegrepen door een vrachtwagen... ik zag je daar liggen en wist direct dat je het niet zou halen. Je bent in men armen gestorven, dicht bij mij. Soms denk ik had ik maar dit of dat gedaan zodat jij nog steeds bij mij zou zijn, maar helaas.
Je was zo een schat die mij en ons gezin volledig maakte. Ik mis je zo hard! Ik ben zo leeg vanbinnen niet normaal... ik wou dat ik de tijd kon terug draaien...
Mila ik mis je zo verschrikkelijk en voel ik me leeg zonder jou... Jij was men schatje die altijd bij me was. Samen gingen we steeds op avontuur en zag ik je groeien op alle vlakken. Mijn liefde voor jou zal er altijd zijn! Rust maar lieve schat van me... ik hou van jou niet vergeten... oooh wat mis ik jou Mila!!!

Onze Chihuahua Fiebie heb ik donderdagmiddag 20-01-22 in Voorburg laten inslapen. Ze was bijna 16 jaar en mankeerde natuurlijk al e.e.a zoals hartproblemen, vocht in de longen staar, artrose en laatste tijd ook heel afwezig zitten staren. Die ochtend kwam ze on 8 uur aanlopen en ademde anders en haar hartje klopte stevig. Ik heb haar even uitgelaten en eten deed ze nauwelijks, haar ochtendtabletten in stukjes makreel nam ze nog net maar ze was duidelijk anders. Ik heb het 4 dagen daarvoor op zondagavond voor het eerst toegegeven dat de deur naar het einde op een kier stond en dat bleek sneller te gaan dan ik dacht. De dierenarts gebeld en kon 15.40 uur terecht- heb die laatste middag bewust met vreselijk veel pijn in mijn hart al afscheid van haar genomen omdat ik voelde dat dit bezoek aan de dierenarts het laatste zou zijn. Nog wat rosbief gehaald en dat heeft ze gegeten nog en een paar uur met haar naar buiten zitten kijken.
Met lood in mijn schoenen met haar om bij half 4 nog even laten plassen buiten en gaan lopen met haar op mijn arm naar de dierenarts. Kwart voor 4 naar binnen en ik heb eerlijk advies gevraagd aan Aline van dierendokters Voorburg en die luisterde en adviseerde haar te laten gaan. Haar hartje had problemen en het vocht in haar longen maakte haar benauwd en ze zou hier in kunnen stikken. Dat hoesten had ze de laatste tijd meer en dat heeft mij veel pijn gedaan. Ik heb besloten het daar te laten doen en heb haar met veel liefde in mijn armen genomen en haar nog geknuffeld terwijl het slaapmiddel werd toegediend. Ze gaf een kik van de prik in haar pootje maar was ook gelijk rustig en stil in mijn armen. Ik voelde dat ze aan deze slaapprik al zou overlijden en na een paar minuten was ze al weg en stierf rustig en kalm in mijn armen. De tweede prik was niet meer nodig . Ik heb haar mee naar huis genomen en we hebben nog een glas champagne gedronken terwijl ze op de tafel lag. Haar om half zes naar het crematorium gebracht en haar in een mooie mand neergelegd en afscheid van haar genomen. Ze is die avond nog gecremeerd om half 7.
Ik heb er heel veel verdriet van en al vele tranen gelaten en ook last van een schuldgevoel of ik het allemaal wel juist heb gedaan. Ik wilde haar op haar oude dag niet teveel laten lijden, ze liep nog mee maar ik zag al een tijd dat de glans uit haar leven voorbij was, maar we hebben al die jaren zoveel van haar genoten.
Ik voel nu na twee weken nog zoveel pijn en verdriet en het zijn periodes dat die momenten binnen komen. Ik praat en lees er veel over om het een plek te geven en moet zodoende de rust zien terug te vinden. Ik zou al mijn spullen verkocht hebben om Fiebie te houden maar zo werkt het helaas niet. Ze blijft altijd in mijn hart zitten en met veel liefde aan haar terug denken. Ik begrijp nu pas hoe zwaar het verlies van een huisdier kan zijn, nog zwaarder dan bij een dierbare voelt het.
Je weet dat het moment een keer gaat komen maar bij ons was het die mooie dag onverwachts anders en was ze binnen een aantal uren al van ons heengegaan. Koester alle mooie momenten en dat blijft.
Wil andere mensen die hier ook voor komen te staan alle sterkte toewensen en probeer allemaal te beseffen dat de keuze die jij moet maken niet altijd de makkelijkste is maar dat het loslaten ook liefde is!
Achter tranen van verdriet schuilt de glimlach van herinnering.
Ik hoop dat ik die ook weer ga zien en jou ooit weer zal zien.
Fiebie, we houden heel erg veel van je kleine dame.
Bedankt
mal.van.drunick@lv.nl

Owwww Binkelmans…mijn Binkie, ons verhaal hoort hier ook tussen helaas.
mijn Grote Liefde! ik mis je met hart en ziel.
Al hebben baasje en poes net zoveel verdriet, ik moet er toch alleen doorheen…
Ik zal er zijn voor hun, maar mijn hart is gebroken.
Wat n trauma, binnen een dag weg, en ik moet nog een eeuwigheid zonder jou.
De tijd zal helen en ter ere van jou zal ik de ontelbare mooie herinneringen naar voren halen tot het verdriet dragelijk is.
We zullen met de camper naar onze plekjes gaan, kijk er vreselijk tegen op maar heb ik je beloofd mijn vriend. Ga je MEE!
De allermooiste bordercollie P.D. Quin Binkelmans 4-11-2011 - 5-12-2021

Fijn om te kunnen delen, we zijn niet alleen in ons alleen zijn.
Witte Pootjes forever

In Dec.2006 heb ik een hondenpuppie geadopteerd die gevonden was in de berm langs het fietspad vlakbij de vluchtheuvel in Norg. Volgens de medewerkster van de dierenambulance was je nog maar net 1 uur oud. Je kreeg de naam Norgie. Waarschijnlijk een kruising tussen een stabij en schapedoes. Je hebt in de kranten gestaan en zelfs op SBS6. Er waren maar liefst 51 mensen die je wilden adopteren. Je bent 8 weken in een pleeggezin geweest, en je werd gevoed door de schotse collie van het pleeggezin. Na 12 weken ging Norgie naar het Drents dierentehuis, en van daaruit heb ik Norgie geadopteerd (ik was als enige overgebleven van de 50). Ja wat was ik blij met dat kleine hondje. Lief, ondeugend en speels. Tijdens het jaarlijkse vaccineren werd in 2019 hartruis geconstateerd. Er waren geen klachten, tot begin dit jaar 2022. Hoesten en af en toe flauwvallen als Norgie wat te druk was geweest. Dus aan de pilletjes. Ook kon ik merken, dat Norgie niet graag meer naar buiten wilde, dan keek hij me aan van "moet het nu"? Het flauwvallen werd ook steeds erger. Helaas was het op Woensdag 16 Februari zo erg, Norgie was in een half uur tijd 5 keer flauwgevallen. Met veel verdriet, is Norgie dezelfde morgen om 11.20 bij de dierenarts vredig ingeslapen. Tot het allerlaatste moment heb ik bij Norgie gezeten, en de hele tijd geknuffeld. Ik heb Norgie samen met mijn vriend naar het dierencrematorium gebracht. En het heeft de hele tijd geregend. Ja de hemel huilde, net zoals wijzelf. Norgie is dezelfde dag om 16.15 gecremeerd, en ik heb de askoker Maandag 21 Febr. opgehaald. Het verdriet is met geen pen te beschrijven. Mijn mannekepanneke love you so much. Veel plezier in Rainbow bridge met Boefie (mijn vorige hondje).

Bo ons lieve Berner Sennen meisje van bijna 5 jaar hebben wij afgelopen zaterdag moeten laten gaan. Ze begon slechter te eten naar de dierenarts gegaan bloed afgenomen en punctie van haar lymfeklieren. Uitslag bloed> hoge waardes nieren. Maandag erop echo buik en blaas, helemaal schoon. Advies dierenarts 48 uur aan infuus leggen om de nieren te spoelen. Afgelopen vrijdag onze Bo weer opgehaald het waren lange 48 uur zonder ons meisje. Toen wij de dierenarts binnen kwamen schrokken wij enorm wat was ze afgevallen en had bijna geen energie meer. Mee naar huis genomen waar zij op haar vaste plek is gaan liggen. Er zat totaal geen energie meer in. Avonds frietjes gehaald daar kwam zij toch nog even snuffelen aan de frikandel wij kregen weer een sprankje hoop. Bo heeft nog redelijk gegeten aangepast voer voor haar nieren. De nacht heeft zij continue op haar zelfde plekje gelegen terwijl ze normaal altijd op verschillende plekken ging liggen. Vaak naar haar gaan kijken die nacht. Op de ochtend vroeg opgestaan en een rondje gelopen...Eten had ze geen zin in, boterham met pastei gemaakt zij wilde wel maar kon niet meer omhoog komen. Het ging mij door merg en been.... met pijn in ons hart de dierenarts gebeld. Zaterdag 26 februari om 11.00 moesten wij onze lieve Bo laten gaan. Met veel pijn in ons hart onze lieve knuffelende Bo. Te jong veel te jong..tot op het laatste moment bij haar gebleven, geknuffeld en tegen haar gepraat Haar waardes bleken achteraf ontzettend hoog te zijn, het doet mij veel pijn dat de dierenarts niet eerlijk is geweest over het infuus dan hadden wij haar dit leed kunnen besparen, dan had onze Bo nog lekker een paar dagen thuis geweest in haar eigen vertrouwede omgeving. Dit doet mij zo ontzettend veel pijn.. onze bedoelingen waar goed. Ik mis mijn lieve grote meid, het huis is leeg zo ontzettend leeg. Dit was onze tweede Berner Sennen, onze eerste Berner Sennen Bink is met 3,5 jaar gestorven ook nierfalen. Ik voel mij leeg.. zo ontzettend leeg. Ik weet zeker dat Bink en Bo samen lekker aan het spelen zijn....

Afgelopen donderdag onze Stabij Kyra tot ons grote verdriet in moeten laten slapen. Ze had al een tijdje een huidziekte maar ze wisten niet waar dit vandaan kwam . Diverse middelen en prednison hielpen niet . Achteraf bleek dat ze ook al K** had. Sterker nog uit verhalen van mensen bleek dat ze al afscheid van ons aan het nemen was . Ze deed dingen , verder van je weg liggen , niet kwispelend naar je toekomen etc . . Je wilt dit waarschijnlijk niet zien gaat wel over . Ons kwartje viel toen ze absoluut niets meer wilde eten . Tot aan biefstuk toe , je probeert alles . Ze viel heel erg af . Daarom hebben we in overleg met de dierenarts haar in laten slapen. Het is nu 5 dagen geleden maar ik huil nog steeds. Ons kind is er niet meer. Mijn leven is grauw en grijs. Zal wel weer overgaan , naar ik hoop gauw. Rust zacht mijn allerliefste Kyra

Zijn net naar het crematorium geweest . Wat lag je er lief en vertrouwd bij . Geen pijn meer. Rust. Misschien helpt dit ons in de verwerking schat . Zal je nooit vergeten

Onze labrador van 6 jaar is eergisteren overleden. 2 weken terug at ze niet meer van haar korrels. Lag er suf bij dus naar dierenarts. DA zegt dat ze koorts heeft en baarmoederontsteking. Bloed genomen en blijkt ook grote suikerwaarde te hebben. Antibiotica en ontstekingsremmers maar niets om de suiker te behandelen. Het zou kunnen gelinkt worden aan haar hormoonspiegel want net loops geweest. Even afwachten de waarde zal dalen. DA gaat in verlof. Onze hond 5 dagen later na een hele dag braken en verzwakken naar andereDA gebracht. Suikerwaarden waren verdubbeld (600) uitgedroogd door het vele braken. Aan infuus gelegd en moest daar blijven. Keto acidose vlgs DA. Na 3 dagen onderzoek op acute pancreatitis want ze hersteld maar niet. Lipasegehalte heel hoog dus pancreatitis. Na 5 dagen infuus met mineralen vocht en medicijnen nog geen beterschap. Heel zwak geworden. We zijn elke dag bij onze hond en mogen haar telkens uit de ziekenboeg even meenemen naar buiten op de parking. Eerst geniet ze nog van deze momenten maar de laatste dag geen blijk van herkenning. De volgende dag wil de DA een operatie doen om te kijken naar de pancreas en of er geen obstructie zit. Galwegen verstopt en lever helemaal geel. Hij kan dit probleem oplossen en even lijkt het goed te gaan. Ik krijg een geruststellend telefoontje. Maar een uur later een nieuw telefoontje dat ze er ´niet meer is. Senna was altijd bij ons. Ze was zo ons maatje en nu is het zo leeg en kil in huis. We hebben haar in onze tuin begraven onder de eikenboom . Hier hoort ze thuis. Zo veel liefde ik mis haar zo hard.

Mijn Boris,

Op Valentijnsdag heb ik de liefste hond van de wereld in laten slapen. Maandag was hij nog heerlijk aan het spelen en knuffelen en zat vol energie. Dinsdagmorgen zat er geen fut meer in.
Hij bleek een tumor op de milt te hebben die was geklapt en zijn buik zat vol bloed. Ook zaten er uitzaaiingen in de lever. Opereren was geen optie meer. Slagingspercentage was er wel maar dan een lang herstel en waarschijnlijk nog maar 3 maanden leven. Hij zou over 2 weken 1 worden en was een grote jongen ( 57 kilo) Dus het beste besluit voor hem genomen😥 Nu is mijn hart gebroken en ben ik de weg helemaal kwijt. Ademen en doorgaan. Ik weet dat het veel tijd kost, maar nu is het niet te doen. Ik heb me wel omringd door de honden van vrienden, maar dat is toch niet hetzelfde. Ik nam hem overal mee naar toe, dus op elke plek zie ik hem en mis ik hem. Dank voor al jullie verhalen. Veel sterkte allemaal. Ik leef nu 1 dag tegelijk en we zien wel. Het gemis is verschrikkelijk 😥 Mijn Borissen, mijn Dikkie Dik, mijn speciale, mijn manneke, mijn lieverd.

3 weken geleden nisha. Mijn bernerteefje, moeten laten inslapen, ze was 8.5 jaar en had histiocytose sacroom, op 3 weken tijd van de diagnose tot haar dood
Ze was zo bijzonder, mijn zielsverwant, ik kon met haar lezen en schrijven.
Was nog belangrijker dan menig mens in mijn leven
Heb zelf voor niks zin meer.
Gewoon wachten tot verdriet minder word wat nog heel lang zal duren
Haar halfzus loopt hier nog rond. Maar ze is heel anders dan Nisha
Ook heel lief. Maar kan nisha niet vervangen

(dit rouwproces af te sluiten.)....
Dat kan door >> het hond << te begraven (??)

===============

je harige vriend sterft...., valt je dit dan ook heel zwaar.
Daarom is het "handig om te weten".
<<< Zo.. -on-handig- verwoord. pffff.....

"Handig".. .. dat is b.v. als je weet hoe je een nieuw boortje in een boormachine plaatst..

Op 2e paasdag is onze allerliefste Saartje overleden. Ze was pas 6 maar had iets verkeerds gegeten. Het verdriet is diep. Ze was onderdeel van ons gezin. Zo grappig zo lief en zo ongelooflijk veel liefde krijg je van een hond. Wij missen haar verschrikkelijk. Het lezen van alle verhalen helpt mij wel omdat zoveel honden bezitters de pijn van het verlies herkennen. Daar voel ik mij gek genoeg in gesteund. Samen met mijn dochter hebben we een urn uitgezocht. Mijn lieve Saartje is voor altijd in ons hart en wij zullen haar altijd blijven missen. Verder wil.ik iedereen bedanken voor het delen en sterkte wensen met het verlies

Op 28 april moesten we onze lieve Labrador/Husky Sunka laten gaan. Hij was 12jaar, 4 maand en 3 weken . Zijn longen zaten vol tumoren en hij was zo benauwd. Ik huil, nu een maand later, nog veel. Ik mis mijn kereltje zo.
,.

Mijn lieve Lola is vandaag gestorven, bijna 7 jaar en kerngezond. Ze is aangereden door een auto in onze doodlopende straat. Ze is heel snel overleden. Ik kan het niet geloven dat ze ineens is weggerukt van ons. Ik zal haar zo hard missen in alle kleine dagelijkse dingetjes. Ze was overal waar ik was. Mijn kleine vriendinnetje, hopelijk waakt ze boven verder over ons.

Zaterdag ons teckeltje Max van 13 maand laten inslapen. Helaas veel te agressief karakter.. niet te vertrouwen..
Nu heb ik een schuldgevoel van “wat als..” maar t was onhoudbaar..
al dagzn aan een stuk aan t huilen. Wat is t stil.. overal waar ik kijk zie ik hem..
Kinderen zijn ongelukkig.. maar tis voor hun
Veiligheid..
Pff moeilijkste beslissing uit heel mijn leven..

Op 1 Januari onze hond Nano laten inslapen.
Hij had problemen met zijn hart en de laatste
maanden had hij steeds minder energie en begon kortademig te worden.
Het was onze vijfde hond en ook de laatste.
Hij was spierwit met 1 lichtbruin oor.
Prachtige donkerbruine ogen en een superlief karakter.
Wij hebben hem bijna 14 jaar mogen hebben en zijn daar erg dankbaar voor.
Voor Nano is het beter maar niet voor ons.
Het verdriet is bijna ondraaglijk.
Wij zullen onze lieve Nano nooit meer vergeten.
Rust zacht lieverd.

Wat een fijne site is dit,drie dagen geleden , ik had een vakantie geboekt, en mijn hond had al hartproblemen,11 jaar,de dag van vertrek werd hij ineens erg ziek,benauwd,hartkloppingen,vochtbuik,hij had al vochtafdrijvers en vetmedin,hartmedicatie. Ik ben toch op vakantie gegaan,Charley zat in een vertrouwde omgeving (thuis)bij mijn vriend. Ik ging alleen naar Griekenland, ik was geland en gelijk ging mijn telefoon.Charley was overleden.het ging ineens heel snel,mijn vriend met m naar de dierenarts;hij was op,hij zou stikken in zijn eigen vocht,als hij niet in slaap gebracht werd.wat een schuldgevoel,dat ik toch weg was gegaan, ik ben 2 dagen mijn appartement niet uitgeweest, ik kon niet stoppen met huilen. Ik zie dat meer mensen die gedachte hebben;had ik maar dit,had ik maar dat…Charley en ik waren één.we hoefde elkaar maar aan te kijken en we begrepen elkaar. Ik ben nog in Griekenland, en de hele vakantie staat in teken van rouw,het thuiskomen over 4 dagen zal nog wel een pijnlijk moment zijn.lieve Charley, we hebben elkaar zoveel liefde gegeven in die elf jaar, ik moet t accepteren,je was op.en dat ik er niet bijwas toen je stierf,misschien beter…ik zou mijn emoties niet onder controle gehad hebben;dat zou hij (denk ik) ook aanvoelen. Ik rouw…wat een pijn…iedereen veel sterkte bij het verlies van ons ‘kind’

Je weet dat de dag ooit zal komen, maar als het dan ineens zover is kun je niks meer, sta je vol ongeloof en ervaar je zo'n intense pijn dat niet in woorden valt uit te drukken. Ik kijk naar de plekken waar je zo graag lag. Jouw plekje op de bank naast mij is leeg en ook jouw mandje naast mijn bed..
Het is zo stil in huis. Ik voel me niet meer compleet, en dat zal ik ook nooit meer zijn, want jij was een stukje van mij.

Eergisteren heb ik voor de onwerkelijke en oneerlijke keuze gestaan om mijn beste maatje in te laten slapen. Pablo was 8 mei 15 jaar geworden en dat hebben we, zoals elk jaar, groots gevierd. Ik ben zo dankbaar dat Pablo 15 jaar is mogen worden, we waren onafscheidelijk. Elke dag samen. Pablo zat vol levenslust maar had al enkele jaren een hartruis. Hij kreeg daar medicatie voor en was in behandeling bij zijn Cardioloog in Spa. Omdat ik alleen maar het beste voor Pablo wilde had hij ook een eigen diëtist voor de beste voeding en een eigen osteopaat. Pablo was zo speciaal en uniek. Elke dag was hij bij me. Hij ging ook elke dag mee naar mijn werk en nam altijd zelf zijn favoriete speeltje mee. We waren onafscheidelijk.

Afgelopen vrijdag begon de dag gewoon zo als elke dag. Pablo was vrolijk, ging mee naar mijn werk en at zijn bakje leeg. Hij speelde nog eventjes met zijn favoriete speeltje en we hebben nog genoten van een fijne wandeling samen in de zon. Heb hem wel veel moeten dragen omdat hij niet meer verder wilde lopen. Tijdens de wandeling pakte ik hem op, hij legde zijn hoofdje op mijn schouder en ik zei "geniet maar lekker kereltje". Ik had nog geen idee hoe vreselijk deze dag zou eindigen.

Hij was de afgelopen tijd stiller en sliep veel. Ik maakte me al een tijdje zorgen om hem. De wandelingen werden korter, hij was snel moe en bleef dan op dezelfde plek staan. Ik moest hem optillen om verder te lopen. Hij begon ook meer te hoesten omdat hij vocht op de longetjes bleek te hebben. Het hoesten werd meer, en ik mocht iets omhoog met zijn medicatie maar het heeft niet meer mogen baten. Pablo was in mensenjaren al in de 90, hij was op, zijn hartje kon niet meer. De dag begon als elke andere dag maar dat sloeg tegen de avond om. Hij stond ineens heel raar op 1 plek met een bol rugje en met zijn staartje tussen zijn pootjes te rillen. Er was duidelijk iets aan de hand. Meteen naar de weekend arts geweest en Pablo had zich enigsinds herpakt. Het zal bij zijn leeftijd horen zei de dierenarts, dat hij even "afwezig" is geweest.. denkende aan dementie. Maar later die avond begon Pablo heel zwaar uit te ademen en leek geen kracht meer te hebben. Pablo had het zwaar. Met zijn oogjes half dicht keek hij me aan en ik zag in z'n oogjes dat hij op was. Ik pakte hem op en hij hing in mijn armen. Ben meteen terug gegaan naar de dierenarts en hij constateerde dat zijn hartslag flink omhoog was gegaan. Zijn hartje kon het niet meer aan.. Pablo had het zwaar. De enige manier om Pablo te helpen was om die verschrikkelijke keuze te maken. Ik moest niet aan mezelf denken maar aan Pablo. Maar o wat was dit ondraaglijk, hoe kan ik nu deze beslissing maken. Misschien herstelde hij zichzelf weer... hij zou toch 17 worden!! Maar ik moest ook realistisch blijven. Pablo hing in mn armen, had het zwaar met ademen en had geen kracht meer. Ik wilde hem verdere leed die er aan stond te komen besparen. De dierenarts waarschuwde me dat hij anders in zijn eigen braaksel zou gaan stikken en daar moest ik echt niet aan denken.

Ik mis Pablo ongelooflijk, de pijn is ondraaglijk. Pablo is in mijn armen in slaap gevallen en heb alleen maar gezegd "mama is bij je, ik hou zoveel van je en je zult altijd bij mama blijven"

Ik ben dankbaar dat Pablo in mijn leven is gekomen en ben elke dag bewust geweest van de pijnlijke realiteit dat Pablo er maar een deel van mijn leven zou zijn, maar voor Pablo was ik zijn hele leven. Met dagelijks deze quote in mijn hoofd heb ik hem 15 jaar elke dag alle zorg en liefde gegeven wat ik in me had. En nóg meer liefde en extra knuffels voor de tijd dat hij niet meer bij me zou zijn..

Pablo zal altijd bij me zijn en bij me horen. Hij heeft voor altijd een heel speciaal plekje in mijn hart.

2 dagen geleden hebben we onze allerliefste Puk (boomer) moeten laten slapen. Hij is 11,5 geworden. Het is allemaal nog zo onwerkelijk. Hij liep al een aantal weken te hoesten. Daarvoor was hij snel buiten adem en hield de lange wandelingen niet meer goed vol.
De DA heeft hem onderzocht en er werden foto’s gemaakt. Ze zeiden vocht in de longen. We kregen plastabletten en prednisolon mee. Daarmee zou het minder moeten worden. Hij kreeg even een opleving maar hij bleef hoesten. Hij werd ook steeds benauwder. Opnieuw weer naar de DA en na de 2e foto zagen ze dat de medicatie helemaal niets had gedaan. We werden dezelfde middag nog naar het dierenziekenhuis verwezen voor verder onderzoek. Onze schat was doodsbang .. wat was dat verschrikkelijk. Ze hebben een punctie genomen om te kijken waar het vocht vandaan kwam. Na een half uur wachten kwam de arts met het afschuwelijke nieuws. Puk had niet alleen vocht in z’n longen maar zijn hele borstkast zat ook nog eens vol met bloed. Waarschijnlijk vanwege een harttumor.
Ze hadden 300 mm weggezogen en er zat nóg meer. Toen ging het allemaal heel snel en ineens dringt het ook tot je door. Puk was er heel slecht aan toe. We konden hem niet langer laten lijden. Ze haalde hem uit het zuurstof kamertje zodat we nog afscheid konden nemen. Heel fijn dat we alle tijd kregen. We hebben hem eindeloos geknuffeld en gezegd dat we heel veel van hem hielden. Het was heel intens en heftig allemaal want hij had het zo benauwd en was in paniek. Dat beeld krijg ik maar niet uit m’n hoofd.
De dag ervoor liep hij nog rollen over het gras en kwam hij met z’n speeltje aan (hij speelde zo graag).. alsof er niks aan de hand was en nu moesten we ineens afscheid van hem nemen. Je wilt dat niet, nooit.
11,5 jaar onze steun en toeverlaat geweest, onze liefste en dapperste die 5 jaar terug ook al een ernstig ongeluk heeft overleeft. We zijn kapot van verdriet. De tijd zal het helen maar nu staat het even stil..
R.I.P. allerliefste vriend. ❤️

Zaza mijn franse buldog in December 23 geopereerd van melkkliertumor en buikvliestumor sinds begin jui ontdekte de kliniek een longtumor met vocht op de longen ,zware hoest en veel fluimen , niets hielp meer ze gaven me 3 weken en 3 dagen voor de derde week was het fluimen niet wit maar zacht rood ,
Niets kon ik doen enkel haar verlossen hiervan , zei de dierenarts
Op 21 juli heb ik haar verlost van het lijden dat zo beginnen ,
Maar ben hier zo ziek van ze was mijn kindje en voelme zo slecht ,men hart is gebroken ,

Junah,ik mis je,18/8/24 hebben we je moeten laten gaan.
Je was 3weken geopereerd van een mammotumor,de draadjes waren losgekomen en hebben je 3 weken intensief verzorgd,we waren zo gelukkig dat de wonde door onze goede zorgen goed was opgegroeid en het ging de goede kant op tot je misselijk begon te komen en dachten dat de AB de boosdoener was.
Groot bloedonderzoek laten doen en bleek dat je een acute pancreas ontsteking had,suikerwaarden veel te hoog en pancreas slechte waarden.
We hebben je losgelaten want het ging niet meer.
Je bent 12jaar en 8 maanden mogen worden.
Een stuk van ons hart is meegegaan met jouw.
Lieve beer,sponsbob zoals we je soms noemden omdat je als pup altijd de sponsen pakte,voor altijd in ons 💖