Het juiste huisdier is daarom nog niet je beste vriend…

TJa, moeilijk onderwerp: Mijn mening is dat als je naar een hond gaat kijken (pup of ouder) moet er een 'klik' zijn van beide kanten anders ga je het samen niet redden. Omdat ik door mijn lichamelijke beperkingen een pup niet kan opvoeden heb ik de laatste twee keer een oudere hond (is ca. 1,5 jaar) gezocht én gevonden. Bij de honden die ik daadwerkelijk in huis haalde was er meteen een 'klik', dat is moeilijk uit te leggen het is een gevoel maar anderen (de fokker bijvoorbeeld) zien het ook als die klik er daadwerkelijk is van zowel mens als hond.
Toch hoor ik om mij heen veel verschillende stellingen van mensen die een hond (net) hebben of willen:
Zoals:
1) "De pup die als eerste naar je toekomt moet je nemen";
2) "Ik wil persee een aparte hond, een hond die je niet vaak ziet want dan val ik op;"
3)" De kleinste hond uit het nest is altijd ziek en moet je nooit nemen, die zijn altijd ziek of verstoten;"
4) "ik hou van golden retrievers en daarom neem ik als er één overlijd meteen een andere goldenretriever-pup bij, maakt niet uit welke want ze zijn toch allemaal hetzlefde, dus ik kies nooit, ik laat mijn kind kiezen welke het wordt, mij maakt het niets uit want een hond is een hond en een goldenretriever is altijd de makkelijkste hond"
5) "we nemen een hond zodat de kinderen leren wat verantwoordelijkheid is"
6) "ik heb veel gelezen over honden" of "ik heb al eerder (een) hond(en) gehad dus ik heb geen cursus nodig"

Mijn mening over deze stellingen: (misschien klopt het niet maar bij sommige stellingen krijg ik een kregelig gevoel in de onderbuik):
1) Hier heb ik geen ervaring mee, dus ik kan hier ook niets over zeggen, het valt me wel op dat deze stelling het meest wordt gezegd of gegeven.
2) Mensen die persee een aparte hond willen die niet vaak voorkomt zijn m.i. (mijn mening dus!) niet goed bezig want ze kiezen de hond als een soort statussymbool. Dit kan wel met een auto, een nieuwe keuken e.d. maar een hond is een levend wezen met een heel eigen karakter. Al s je de hond eenmaal hebt kun je er niet alleen trots mee rondparaderen maar moet je ook met zijn/haar specifieke raskenmerken en geheel eigen karaktertrekken rekening houden!
3) Hier heb ik ervaring mee toen ik nog puppies zindelijk kon maken: Bobby was de kleinste uit het nest maar de 'klik' was er meteen wat voor mij erg belangrijk is. Bobby is de oudste geworden van zijn broertjes en zusjes. Het oudste broertje werd 11, zijn zusje werd 12 en Bobby heeft net de 14 niet gehaald! M.i. is deze stelling dus niet waar. Wel denk ik dat het verstandig is om de nek te checken om te kijken of moeder geprobeerd heeft het dood te bijten (moeder natuur is soms hard naar mensenmaatstaven) of als de pup apart ligt/zit van het nest dan is duidelijk dat de hond verstoten is en dan is er wel wat aan de hand maar dat hoeft echt niet de kleinste te zijn uit het nest. Moederhond voelt feilloos aan of haar pups gezond en sterk zijn om later op eigen benen/poten te kunnen staan. Ik vertrouw dus op het moederinstinct van de hond en niet op een stelling.
4)Golden retrievers hebben net als ieder ander ras aspecifieke kenmerken en karaktertrekjes. Echter: het is een individu dus heeft ook hele eigen karaktereigenschappen; dat maakt iedere hond uniek, al zet je 100 golden retrievers (of van een ander ras 100 'dezelfde' ze zijn allemaal anders. Omdat ik de 'klik' heel belangrijk vindt, is het m.i.. het beste dat deze klik er is tussen de hond en degene die de hond doorgaans voor de hond gaat zorgen. De opvoeding van de hond ligt (bijna) nooit bij de kinderen maar bij (één van) de ouders, daarom is het m.i. belangrijk dat niet het kind maar degene die de hond gaat opvoeden de hond ''uitkiest'' op basis van de klik = wederzijds tussen hond en mens.
5) Volgens mij zijn kinderen niet in staat om een hond op te voeden dus kunnen zij de verantwoordelijkheid van een hond niet aan. Het is bekend dat de hersenen van een kind tot zijn/haar 15e (inmiddels gaan er geruchten tot 25e) jaar doorgroeien. Zolang de hersenen niet volgroeid zijn, kan het kind niet inschatten wat de consequenties zijn van zijn/haar acties/daden; zo'n persoon kan dus een hond niet opvoeden want een hond heeft leiding nodig, consequentie en vertrouwen.
6) Een cursus is nooit 'weg'; het versterkt de band tussen hond en eigenaar en de hond krijgt door training (ook thuis en rond het huis en buiten oefenen) niet alleen aandacht maar met zo'n cursus leg je meteen een goede basis samen voor de opvoeding van je hond. Eigenlijk ben ik het eens met de kleine groep mensen die zeggen dat het beter is vanuit de wet iedereen die een hond koopt/neemt minimaal naar puppycursus moet, ook al is het de zoveelste hond. Je leert altijd weer bij en het prettige van zo'n cursus is dat niet alleen de eigenaar veel leert over de hond in het algemeen en gewezenwordt op dingen die bij zijn/haar hond horen (karakter) maar het is (zeker bij een pup) de enige plek waar ontzettend veel honden zijn van dezelfde leeftijd waardoor ze spelenderwijs de 'hondentaal' leren kennen en doordat er uiteraard ook mensen bij zijn (soms met oudere hond erbij) wordt de pup gesocializeerd. Als je een oudere hond koopt/krijgt is een gedragscursus/gehoorzaamheidscursus o.i.d. zeker aan te raden; ook hier leer je als mens veel over de hond in het algemeen en wijst de trainer je op karaktereigenschappen van je hond, ook leer je hoe je hondvriendelijk met de hond om kan gaan en tegelijk roedelleider te zijn.

Nogmaals: dit zijn de 'geluiden' die ik regelmatig om me heen hoor met daaronder MIJN gedachte hierover. Ik kan het mis hebben dus als dat zo is, hoor ik dat graag maar ik durf dit te zeggen omdat ik niet alleen opgevoed met honden in het gezin (mijn moeder voedde ze op en deed cursussen met ze) en toen ik op mezelf woonde: vanaf het moment dat de hond mee kon naar mijn werk heb ik een hond die ik zelf opvoed = sinds april 1994. Daarnaast heb ik vrijwilligerswerk gedaan in een asiel en ik lees al vanaf mijn 8e alles wat er te lezen valt over honden: gedrag, 'hondentaal', rassoorten en hun 'kenmerken': ieder ras heeft toch een bepaald 'kenmerk' zoals bijvoorbeeld de border collie ADHD lijkt te hebben (ik heb er 2 gehad en ze hadden het allebei maar wel allebei op een eigen manier dus anders). Juist daarom vind ik dat een kind deze besllissing niet kan nemen en vind ik dat als je een hond in je huis haalt, je van zijn/haar karakter moet houden anders kun je niet samenleven;het is een andere relatie dan met mensen maar het is wel een relatie omdat een goede verstandhouding mens/hond altijd gebaseerd is op vertrouwen en respect voor elkaar. zonder vertrouwen is er geen relatie en kun je niets met elkaar. Het probleem van de hond echter is dat hij/zij niet zijn/haar koffers kan pakken. Ik vind dat je op het moment dat je een hond in huis haalt eigenlijk "zegt": "Jij komt bij me wonen, ik zal goed voor je zorgen (eten, drinken, dierenarts e.d.) en je naar beste kunnen en alle goede bedoelingen opvoeden. Ook zal ik rekening houden met je karakter en waar nodig met de stem corrigeren". Zoals gezegd: de mens kiest en de hond gaat 'gewoon' mee; ik vind dat daar een enorme verplichting aan vastzit die veel mensen enorm onderschatten, waardoor het arme dier vaak in het asiel beland. Na meerdere (her)plaatsingen kan een hond zeer onzeker en/of labiel worden en dan is de enige uitweg (naar mensenmaatstaven) dat de hond ''niet plaatsbaar is'' dus ingeslapen wordt. Gelukkig is het beleid in asiels tegenwoordig dat dit niet zo heel snel gebeurt maar het feit ligt er dat er erg weinig geld is voor asiels t.o.v. het aantal honden dat er worden gebracht en teruggebracht. M.a.w.: denk goed na, verdiep je in het ras, ga niet meteen kijken om een hond te kiezen maar ga eerst een gesprek aan met de fok(st)ker. Steek je licht op bij andere mensen met een hond van dit ras e.d. Om teleurstellingen te voorkomen maar vooral om groot leed bij de hond te voorkomen; een hond wil alleen maar lief gevonden worden, het is al moeilijk voor hem/haar om het vertrouwde nest te verlaten en ineens tussen 'twee-beners' te belanden en zijn/haar beschermde plekje tegen moeder tussen broertjes/zusjes aan kwijt te raken.

Ik heb de wijsheid écht niet in pacht en ik hoor graag de mening van anderen, want hoe meer ik lees, leer, weet en ervaar over/met honden hoe vaker ik ontdek dat ik nog lang niet alles weet. Maar ik doe wel mijn best mijn hond een stabiele en vertrouwde omgeving te geven met een eigen plekje waar hij/zij zich terug kan trekken en hij/zij krijgt veel aandacht maar kan er tegelijk op vertrouwen dat ik de leider ben en hem/haar behoed voor 'gevaar'.

Goed verhaal Jeanette. Wat betreft de stelling dat je de hond moet nemen die naar je toe komt: dat schijnt dan de dominante uit het nest te zijn. Een theorie vertelt dat in elk nest één dominante pup geboren wordt en de rest van nature meer een volger is. Dus door te gaan voor de hond die het meest assertief is, kies je voor een hond die graag zelf zijn eigen leven bepaalt. Dus niet perse een makkelijke hond.
Maar ik sta vooral voor het gegeven dat elke hond een individu is. En je kan niet alles voorkomen, een deel is lot, of hoe je het wilt noemen. Mijn asielhond heeft bijv. een labradorachtig uiterlijk, maar ze is erg eenkennig en zeker geen allemansvriend. Niemand is perfect, ook honden niet

ja ik kan het zo mooi niet verwoorden.
Wij hebben nog maar een keer een negatieve ervaring gehad met adoptie van een hondje.
Na het overlijden van Donny en Sonny was Nieke alleen.
ze voelde zich verlaten, van haar soortgenootjes en speelvriendjes.
Dus op zoek naar een tweede hond wat niet zomaar goed verliep.
We hadden ons oog laten vallen op een chi tzu , 12 jaar oud deze zijn baasje was overleden en zocht dringend een thuis.
Hij was schattig en lief voor ons.
Allen Nieke was niet gelukkig hij domineerde haar en ze ging boven zitten (wonen), dus hebben we besloten met traantjes het hondje weer naar het asiel te brengen na twee dagen proeftijd.
Onze fout was dat we het al moeten zien bij de eerste ontmoeting, Nieke trok weg van dit mannetje.
Terwijl ze anders zo sociaal naar andere honden toeloopt en begroet.
We voelden ons schuldig voor beide honden, want het hondje moest na twee dagen weer weg.
Dan maar verder zoeken want Nieke voelde zich niet gelukkig zonder soortgenootje. zij was toen 6 jaar
Zo is Pepsie er gekomen een hondje van 6 maand heel druk maar zowel door ons als Nieke goed gekeurd.
Ze was als een mama voor deze kleine telg.

Niek heeft deze kleine meid mee met ons samen opgevoed, wat wel leuk was om te zien.
Pepsie is nu 5 jaar bij ons en de twee kunnen het nog steeds goed met elkaar vinden en ze vullen ons gezin mooi aan. Nieke is eerder het rustige type Pepsie dan weer wat heviger.
We hebben van de 6 honden geen enkele gehad met het zelfde karakter.(nr 7 niet meegerekend voor die 2 dagen bij ons)
Maar als baasje hebben we ze allen laten aanvoelen dat wij boven hun staan, alhoewel ze vaak probeerden dit te ondermijnen zeker Nieke met haar eigenwijs karakter en dominant.
Ik let niet echt op het uiterlijk wel op hun manier van doen, ik hou vooral van sociale honden tegen over mens en dier. Ik wil mijn beestjes kunnen meenemen waar ik ook ga, en dat hangt vaak van je zelf af hoe je het ze leert. en hiervoor moet het dier niet jong zijn. Oudere honden kan je ook nog naar je hand zetten maar je moet er veel met bezig zijn.
Ik heb wel het voor deel thuis te werken, dus ben gans de dag bij hun op enkele uurtjes na voor boodschappen te doen. Een ras maakt voor mij ook niet veel uit alhoewel ik wel van de kenmerken van pincher hou.

En als het op honden aankomt moet het kind zich aanpassen aan de hond niet andersom.
Onze pepsie houd niet van kleintjes die haar willen aaien of opnemen.
Dus elk kind die hier door de deur komt word daar heel erg op gedrukt haar gerust te laten, zij is geen speeltje.En dan verloopt ook alles prima. zij gaat dan ook elders uit de buurt liggen voor de rust.

je moet het gewoon aanvoelen wie bij je past , net hetzelfde als een partner zoeken
en goed weten dat een hond zorg nodig heeft en van regelmaat houd. eender welk ras en karakter.

Zoals je hebt kunnen lezen, hebben we eerst ook op twee gedachten gehinkt en de mening is door vakmensen versterkt. Ons werd afgeraden (om diverse redenen) een rashond met stamboom ter nemen. Beter een asielhond met boomstam, zeg maar. Of we er spijt van krijgen? Weet ik niet, hij komt over 9 dagen. Maar ik heb wel het idee, dat het een goede keuze is geweest. Ik verwijs voor meer info naar mijn topic in Algemeen, "Even voorstellen."

Herstel: de topic heet:

Introductie? Okay, daar komt ie!

Twee keer een flinke buil gevallen met hond uit asiel. Bij 2 verschillende asiel. Katten uit asiel niet meegerekend die ziek waren, eigen katten besmet en op 1 na alles dood.
De eerste hond was aangesmeerd, duidelijk vals en na veel ellende konden wij hem laten inslapen.
De tweede hond een schat voor ons, intelligent, kwam met bestonden aan nek, leerde snel maar had een duidelijk jachtinstinct in zich dus totaal ongeschikt als je op het platteland woont.
Het asiel heeft de hond weken later terug genomen en zonder problemen geld terug. Goed asiel en niet zoals vele andere hond zelfs niet op proef bij je thuis. Dat is zeker belangrijk.
Voor stamboomonderzoek ben ik niet zo maar ik zie wel duidelijk verschil tussen onze 2 wolfshond.
Die van de fokker is een topconditie wat betreft karakter, uiterlijk en gezondheid.
Die uit prive nest is al vanaf dat wij hem hebben aan de medicijnen, al 4 langdurige kuren verder en nog ziek. Ik heb ook sterke twijfels over zijn afkomst gezien zijn uiterlijk, gedrag en gezondheid. Beslist geen wolfshond.
Wij hebben voor dit ras gekozen vanwege bewaking, altijd buiten kunnen en gezien het soort juist voor een pup. Zelf vind ik de pups (21 en 18 weken) aanzienlijk minder werk dan die ene hond uit het asiel. Ook al krijgen pups vers vlees (afgewogen), worden de honden gewogen (jongste altijd ziek en veel kleiner), lopen wij ook met hun aan de lijn en ja beide zijn zindelijk en zitten ook in draagbox/bench.
Een hond uit asiel zou ik nooit meer nemen en een wolfshond van iemand privé ook niet.
Overig jaren terug ook flinke buil met dashond gevallen van fokker waarbij wij op wachtlijst stonden. Dus alles zal wel zijn voor- en nadelen hebben.

Zeker is wel dat wat je er de eerste weken in investeert altijd onthouden blijft.

1ste hond uit asiel was jong maar had een erg verleden helaas terug moeten brengen viel mens en dier aan. had een zware klap op haar hoofd gehad. kwamen we later achter dat vermoeden hadden we al. teckel/jackrusel brie
2de hond hebben we nog steeds terug gekomen bij fokker omdat ze niet geschikt was voor fokken. super lieve teckel pleun
3rde hond hebben we ook nog steeds zelfde fokker op mijn moeder haar schoot gelegt teckel matje ook een schat
4de hond een langharige teckel van een stichting die honden in nederland herplaats was al ouder 11 is bij ons 16 geworden had in het begin problemen maar niet te erg om op te lossen. lady
5de hond shihtzu uit asiel waar ik als beginnende trimmer vrijwillig werkte. jong was wegens te speels naar het asiel gebracht. bleek uiteindenlijk niet zinderlijk te zijn dat duurt wat langer bij dit ras is nu zindelijk en lot uit de lotterij voor mij en mijn hondentrimsalon.
hond 6 maltezer herplaatser niet een succes terug gebracht naar asiel heeft nu een beter huis hij was al ouder en hele erge verlatingsangst kon nog geen eens rustig alleen naar de wc of werdt er al af gehuilt boze buren etc 3 nachten geen oog dichtgedaan en toen besloten dat het boven mijn pet ging en gelukkig nu bij een goed asiel.
zo dat was mijn honden ervaring met possietieve en negatieve ervaring en ben nu na 15 jaar honden een stuk wijzer

Ik heb altijd al honden geadopteerd en vaak ook samen met de opvangers een pup in huis gehaald. Sommige adoptiehonden hebben namelijk een zware rugzak bij en 2 van die rugzakken samen in huis halen is niet altijd slim. Ook daar moet je op voorhand heel goed over nadenken en zo goed als kan screenen.
Maar ook bij de pups zat een kneusje. We gingen voor een donker gestroomde boxerreu, maar kwamen thuis met Cleo, een gele boxerteef. Cleo vond geen baasjes omdat ze een hazelipje had, Maar dat maakte haar juist zo speciaal, ze was zooo lief dat ik geen seconde heb geaarzeld en die arme schat een thuis heb gegeven die ze elders schijnbaar niet kreeg. Door een ongelukje kreeg Cleo later ook nog een scheef pootje, maar ze is de dapperste dame die ik ooit al gehad heb.
Welke hond je ook in huis haalt, de Liefde groeit snel en zal altijd wederzijds zijn. En daar speelt uiterlijk echt geen belang bij, integendeel.
Ht boxerras past perfect bij ons, daar zijn we met boxer nr, 8 al wel lang achter. Nu loopt er een geadopteerde modelboxer rond, en die zien we even graag dan bvb. Puckel, die voor een boxer een keilange snoet had, en we zagen die 2 net even graag als Cleo met haar scheve poot en haar hazenlipje.
Maar altijd, bezin eer je begint.

35 jaar geleden een puppie gevonden van 5 weken die naar alle waarschijnlijkheid gewoon achtergelaten was in de berm van de weg. Een schat van een hond voor mensen die zij kende. Maar vreselijk bang voor mensen die haar benaderde en die zij niet kende. Nooit problemen mee gehad maar helaas na 13 jaar na eer operatie overleden. Omdat in ons gezin inmiddels een baby was geboren hebben we heel bewust voor een schotse collie gekozen. Op dat moment alleen met stamboom te krijgen. Een geweldige hond nooit ziek geweest tot zijn 11 en toen is hij een natuurlijke dood gestorven. De hond die erna zou komen hebben we niet lang over na hoeven te denken. Weer een "amerikaanse" schotse collie van dezelfde fokker. Een iets ander karakter maar weer een lieve trouwe vriend. Helaas hebben we hem in moeten laten slapen toen hij 12 1/2 was. En nu een puppie inmiddels 7 mnd oud. En weer een collie van dezelfde fokker. Weer een iets ander karakter maar lief en trouw.