De dood van je hond

De dood van je hond

Bij de aankoop van een hond weet je dat je, afhankelijk van het ras, zo’n 10 à 17 jaar liefde gaat krijgen van het dier. Helaas komt er ook een moment dat we afscheid moeten nemen van deze trouwe kameraad, die zoveel jaren een belangrijke plek binnen het gezin heeft ingenomen.

Euthanasie

Bij meer dan de helft van alle honden die sterven gebeurt dit door middel van euthanasie. Ondanks dat het een heel moeilijke beslissing is die de hondeneigenaar moet maken, is het dit verlies voor veel mensen makkelijker te dragen dan een plotse dood van hun hond. Ze hebben rustig afscheid kunnen nemen en weten dat dit de beste oplossing is voor hun viervoeter.

De euthanasie bestaat uit twee onderdelen. Allereerst krijgt de hond een spuit langs intraveneuze weg om hem in slaap te brengen en vervolgens een tweede injectie met een grote dosis slaapmiddel, waardoor het hart stilgelegd wordt. Soms gaan hier enkele minuten overheen, maar de hond voelt hier niets van. Als hondeneigenaar beslis je natuurlijk zelf of je erbij blijft of niet.

Omgaan met het verlies van de hond bij kinderen

De dood van een huisdier is steeds een aangrijpende gebeurtenis. Dit geldt nog meer voor kinderen; zij zijn vaak met het dier opgegroeid en beschouwen het dan ook als een speelkameraadje.

Een kind kan nog niet zoals ons over zijn gevoelens praten. Daarom is het een goed plan om je zoon of dochter een tekening te laten maken om hierin zijn emoties te verwerken.

Indien er overgegaan moet worden tot euthanasie van het dier, is het aangewezen je kind hierbij te betrekken. Als het weet dat zijn favoriete speelkameraadje pijn heeft, zal het kind gaan beseffen dat het beter is om het dier in te laten slapen. Ook je dierenarts kan hier een grote rol in spelen; hij heeft ervaring om slechtnieuwsberichten mee te delen aan kinderen. Verder kan hij ook beter antwoord geven op vragen die de kinderen stellen.

Ten slotte raden veel specialisten aan niet onmiddellijk over te gaan tot de aankoop van een nieuw dier. Vaak hebben de kinderen de dood van hun huisdier nog niet verwerkt, waardoor ze het nieuwe diertje niet genoeg aandacht kunnen geven. Pas als je merkt dat het kind over het verlies van het dier is, kan je eventueel een nieuw huisdier aanschaffen.

Voor kleine kinderen is de dood van een huisdier het eerste echte verlies wat ze in hun prille leventje meemaken. Ondanks dat ze door een moeilijke periode moeten gaan, met vaak veel verdriet, angst en verwarring, kan het ook wat voordelen met zich meebrengen. Het is een belangrijke levensles, waardoor het kind wordt voorbereid op stress die het in de toekomst gaat ondervinden.


Wil je op de hoogte blijven van alle nieuwe rassen en artikelen die op de website verschijnen? Registreer jezelf hier en je krijgt elke 2 weken een update in je mailbox. Je kan jezelf altijd probleemloos uitschrijven.


17 reacties

Marjolein Maenen

Gelukkig hebben wij het tot op heden nog niet mee hoeven maken, althans niet met onze eigen honden.
Maar we hebben al wel bedacht hoe we hiermee om zullen gaan. We willen onze honden laten cremeren en dan iets maken waar ze allemaal weer bij elkaar kunnen komen. Iets van een mooi beeld dat hol is... Op deze manier zullen ze altijd een beetje bij ons zijn...

Cindy Kasius

Heel erge moeilijke tijd is dit , nu nog na ruim 3 maanden . Wij hebben Berka laten cremeren en hebben een mooie urn voor hem uitgezocht die thuis op het dressoir staat samen met zijn pootafdruk , foto en zijn koekjesbal en beer en een grafsteen ...... en natuurlijk de nodige bloemen en plantjes .

Danielle Vermeersch

ik vind de dood héél erg, ik had mijn hondje 3.5 maanden en hij was 9.5 maanden, een beagle.
hij ontsnapt en omvergereden door een auto. het waren 3.5 maanden van intensief oefenen, spelen, wandelen... 3.5 maanden dat ik leefde voor mijn hond en dan komt het hard aan ...

ik zag hem doodgraag na zooooolang wachten krijg ik dan een hond en dan gebeurt er zo'n stom accident, geloof me er zijn leukere dingen. 1 ding:: mijn Pixietj heeft een prachtleven gehad...EMO 14

Ton van Poppel

In heb inmiddels 3 honden moeten laten inslapen. Bobbie was 17 jaar, Yorick 14,5 jaar en Whisper is helaas maar 2 jaar en 10 maanden. Dit was het moeilijkste wat ik meemaakte. Een levenslustig en jong hondje werd van de een op de andere dag ongeneeslijk ziek, kreeg een hersenbloeding, waardoor de ene na de andere epilepsieaanval kwam. Hij kon niet meer lopen, was geestelijk helemaal weg. Hij was niet meer te genezen. Hier heb ik veel verdriet om gehad.

Caroline V

Ik heb het jammer genoeg wel meegemaakt. Yena was 2 jaar en enkele maanden. Ze liep een tijdje geleden totaal niet meer, ik moest haar vasthouden om haar behoeftes te doen en om te eten en drinken... Onze dierenarts raadde ons aan om met haar naar Faculteit Dierengeneeskunde in Merelbeke te gaan. Daar stelden ze vast na een aantal stressvolle onderzoeken dat ze problemen had met haar halswervels. Haar 1ste en 2de halswervel stonden meer dan 1cm van elkaar terwijl dit maximum 2mm mag zijn! Een aangeboren afwijking die ze wel konden opereren. MAAR... natuurlijk niet zonder risico. We kregen te horen dat als we niks deden, ze langzamerhand zou opgeven en haar zou laten hangen van de pijn en dan was ze binnen korte tijd dood. De andere optie was die operatie uitvoeren waar ze maar 50% slaagkans voor had... Als de operatie niet zou slagen, zou ze nog sneller aftakelen en moest ik er niet op rekenen dat ze nog 2 weken zou leven... Als de operatie wel zou slagen, zou ze tot 80% beter kunnen worden. Voor sommigen misschien een onlogische keuze maar toch was mijn beslissing snel gemaakt, de operatie uitvoeren. 3 dagen later mocht ze binnen voor de operatie, ik mocht uitgebreid afscheid nemen van mijn meisje en ze stelden me gerust dat ze bij elk nieuw (goed of slecht) zouden bellen. Rond half 3 kreeg ik een telefoontje dat de operatie niet verlopen was gelijk ze hadden gehoopt (de bouten die ze in haar halswervels wilden schroeven waren blijkbaar te groot voor haar dus hadden ze 'pinnetjes' gebruikt) maar de 'medische bolletjes' waarmee ze deze hadden vastgezet zouden wel eens in de weg kunnen zitten van haar slokdarm of luchtwegen... Afwachten dus! Diezelfde avond kreeg ik het verlossende telefoontje dat ze flink had gegeten en gedronken en dat ze al buiten was geweest om haar behoeften te doen. Op het eerste zicht had ze geen last van de 'bolletjes'. Maar om het zeker te spelen hielden ze haar toch nog een nachtje daar onder observatie. De volgende dag mocht ik haar gaan halen en ja hoor mijn hondje was gelukkig, ze kwispelde naar me en ging rechtop staan in haar kooitje! Dit was voor mij al een hele prestatie aangezien ze niks meer kon voor de operatie! Ik kreeg te horen van de dierenarts in Merelbeke dat ik zeker niet moest verwachten dat ze zou lopen tijdens de periode dat ze in de gips moest (6 weken, hoe langer hoe beter) en ze kreeg strikte hokrust gedurende deze periode. De eerste 2 dagen thuis hield Yena zich daar wel aan maar toen ineens wonder boven wonder begon ze rond te lopen! Alsof er niks aan de hand was! Natuurlijk had ze soms nog wel een beetje hulp nodig maar iedereen merkte dat ze gelukkig was, blij dat ik haar had geholpen. Tot op 26 juni, halfweg haar gipsperiode... Ik vertelde 's morgens tegen mijn moeder dat ik zo blij was dat Yena het goed deed, dat ik toch een goede keuze gemaakt had van die operatie te laten doen (geloof me als ik zeg dat ik hier ontzettend veel slechte reacties op gehad heb zoals: zoveel geld voor een hondje??? had ze toch een spuitje gegeven en een nieuwe gekocht dan was je zoveel geld niet kwijt...) EMO 5 Die namiddag gaf ik haar eten, door die operatie at ze veel trager waardoor ik erbij moest gaan zitten want anders was Nina er wel mee lopen! Ineens deed Yena raar, ze begon terug te wankelen en over te geven... Ik merkte dat haar tong blauw werd en dacht dat ze aan het stikken was... Ik heb onmiddellijk haar verband losgeknipt, mijn vinger in haar mondje geduwd om te kijken of er niks was blijven zitten en in alle paniek mijn vriend naar beneden geroepen. Yena bleef overgeven tot ze ineens op de grond ging liggen... Ik belde al wenend naar de dierenarts of ik vliegensvlug mocht langskomen. Toen ik de telefoon neerlegde, plaste Yena... Ik wist hoe laat het was EMO 17 Mijn vriend heeft nog geprobeerd haar mond op mondbeademing te geven en hartmassage toe te dienen maar tevergeefs... Ik was ze kwijt! EMO 17 Toch nog naar de dierenarts gereden en die stelde vast dat ze een hartaderbreuk heeft gekregen. Je kan wel begrijpen dat ik het hier ontzettend moeilijk mee heb gehad, dat ik ze aan zoiets dan moet afgeven... Natuurlijk kreeg ik naderhand reacties van zie je wel, zoveel geld voor niks... Maar het geld interesseert me nog altijd niet, ik heb alles gedaan wat ik kon voor haar en ik zou het voor elke hond opnieuw doen!

Lieve lezers, op dit forum zijn we "nieuw"maar willen zo graag ons verhaal kwijt.
Situatie is deze, van de zomer bleef onze oudste Labrador Jane flink niezen en we mwoesten er eigenlijk wel een beetje om lachen, na een week hebben we de dierenarts er naar laten kijken en zij dacht aan een AAR in haar neus afin, hond onder narcose, helemaal bekeken (scopie) maar niets te vinden.
Een flinke spuit en een antibioticakuur zou de dame wel opknappen en inderdaad het niezen was over.
echter onze Jane begon veel ja héél veel te drinken. Na tel overleg met de DA blijkt dat dit zou komen door de spuit die ze heeft gehad en met een paar dagen 4-5 is het wel over, Niet dus!
Een week later en enige plaslozingen in huis hebben we wat op weten te vangen en blijkt Jane plots suikerziekte te hebben!? Dat betekent (zeker in het begin) om de 12 uur eten en insuline spuiten om de hond in te stellen, iedere 5 dagen zijn we bij de DA geweest en gingen van 8 naar 12 naar 15 naar 17 en uiteindelijk naar 20 eenheden haar suikergehalte was inmiddels gezakt van ruim 20 tot ergens rond de 6
Mooi zou je zeggen maar omdat onze Jane niet was gesteriliseerd én de DA eigenlijk nog niet wilde opereren omdat ze dacht aan een tumor in haar neus wilde zij wachten tot de hond "stabiel" was op insuline maar de 20 eenheden bleken 5 dagen later toch wat veel van het goede een de hond kreeg onverwacht een Hypo (suikerwaarde was 1,7), waarna we terug zijn gegaan tot 15 eenheden, maar 3 dagen later weer een Hypo (haar suiker was nu 1,9) weer verder terug tot 10 eenheden en wederom stond Jane slap op haar pootjes en was de suiker bij controle 2,3 uiteindelijk 20dagen verder en op 5 eenheden begon de suiker weer op te lopen naar iets meer normale waarden maar Jane viel verschrikkelijk snel af (ruim 9 kilo in totaal ruim 11 weken) omdat de suiker redelijk onder controle was "MOEST" de baarmoeder er maar uit en zou de waarde wel stabiel worden dacht de DA, een extra bloedonderzoek gaf aan dat ze iets te weinig ijzer had maar in haar ogen niets bijzonders.
Wij daar in tegen gaven aan dat Jane misschien zieker was als iedereen dacht temeer omdat onze andere Labrador met het zelfde "dieet" maar 2 kilo was afgevallen, Jane wat troebel oogjes kreeg, héél erg haaruitval had gekregen en een super droge neus die we steeds met vaseline moesten behandelen tegen de vellen die er af kwamen, ook haar pootjes waren héél droog en glad (uitglijden op de tegels in huis) Op de dag van de operatie hebben we nog aangegeven dat we een naar gevoel hadden en het rijtje van "problemen" nog even doorgenomen, ik was er van overtuigd dat het nu in orde zou komen want dit had de DA immers wel vaker gezien.
In de Avond mochten we Jane weer ophalen en was redelijk actief, omdat ze wat weinig had gegeten hoefde we maar de helft van de insuline te spuiten en het restant aan "nare hormonen" zou in de komende 6 weken wel uit haar lichaam verdwijnen. Een Peniciline kuur mee en vrijdags voor controle geweest, Iets verhoging (39,1) maar verder niets bijzonders. en een mooie droge pleister waar ze netjes van af kom blijven.
Bij wakker worden op de zaterdag zien we echter een natte plek in de pleister en er drupt wat uit en hebben de dienstdoende DA gebeld, hetgeen resulteerde in een extra operatie en het aanleggen van een DRAIN, vanaf nu gaan de zaken heel snel, ondanks de Morfine spuit én de pijnstillers blijft onze Jane piepen van de pijn, inde avond nog eens gebeld naar de (zelfde DA) en een extra tablet tegen de pijn opgehaald. Op de zondag ochtend wil ze héél slecht meelopen en laat haar uitwerpselen lopen terwijl ze slechts iets door haar pootjes zakt en ze piept veel, het hele verband nat en pussig en moet het verband verschonen, omdat we Jane nog steeds horen piepen en jammeren besluiten we dot door de DA te laten doen en deze spoelt meteen de wond. "Ziet er mooi uit" zegt de DA en "er komt niet zo veel veel rommel uit bij het spoelen" "90 tot 95% kans dat ze over 3 dagen zich een stuk beter voelt en er is ook geen sprake van koorts gelukkig" (38,9) met een fijn gevoel naar huis en m'n vrouw helemaal gerustgesteld.
Echte Jane blijft piepen en rond de klok van 7uur in de avond nog maar weer mer de (zelfde) DA gebeld, en aangegeven dat ik toch wil dat hij Jane nog even bekijkt. "nou prima, ik zie je om Half negen"
om 8 uur de hond nog even uitgelaten maar eigenlijk wil ze niet mee en laat haar urine over straat lopen...
Snel nog even de watten vervangen en dan kan ik weg dacht ik nog maar bij het blootleggen van de wond steken er stukjes ingewanden door de hechtingen heen, m'n haren staan helemaal overeind......
Snel naar de DA en de wond bekijken, toen het verband er af was ging de DA een stap terug en zei "sorry meneer maar haar buikwand is doorgescheurd en dit is einde verhaal" ................WAT.... "JA meneer ik weet nu waarom de hond zo'n pijn heeft, en u kunt haar onmogelijk nog meenemen naar huis"

Ik zal de emotionele klap die ik en mijn vrouw kregen (heb ik nog "even" opgebeld dat ik haar kwam halen om bij de DA afscheid te nemen van Jane ) besparen maar in het kort Utrecht wilde/kon niet meer helpen en tussen 8.30 in de avond en 9:15 waren wij onze hond voorgoed kwijt !
Het is nu bijna 3 weken terug en mijn Vrouw is nog steeds ontroostbaar, onze andere labrador Lexa is de weg ook kwijt (is nog nooit alleen geweest) en wij zitten vol vragen waar we geen antwoord op krijgen, nog maar te zwijgen van het totale kostenplaatje van de afgelopen 13 weken van "aar in de neus tot crematie" mochten wij bij de Div instanties en DA-en totaal 2684,35 afdragen, nu hoef ik daar gelukkig geen snee brood minder om te eten maar mag toch wel verwachten een fatsoenlijk antwoord te krijgen? Is het "normaal" dat bij een operatie als deze e.a. zo slecht en vooral zo snel afloopt?
Wie kan ons na dit gelezen te hebben ons een klein beetje op weg helpen met antwoorden?
EN hoe gaan we nu om met onze Lexa? kan iemand aangeven wat de mogelijkheden zijn?
Alvast bij voorbaat dank voor uw antwoord.......

Celine Moeskops

ik heb het nog niet mee hoeven te maken maar het kan wel gaan gebeuren want mijn westie van 10 jaar heeft nu een hartruisje en 1 nier die nog maar voor de helft werkt
voor haar hartje neemt ze een pilletje maar voor haar nieren moet ze brokken eten en die krijgen we er niet in want ze eet altijd van tafel mee en ze is nooit anders gewoon geweest
ik hoop dat het nog een paar jaartjes duurt

Joyce Selbach

Ook ik heb helaas het moeilijke besluit moeten nemen om mijn hondje Benji in te laten slapen. Dit heb ik gedaan op 31 augustus vorig jaar. Hij was slechts 3 jaar en 3 maanden oud. Benji was een Shih Tzu en dat betekende dat hij elke 3 maanden getrimd moest worden. Ik had hem weggebracht naar de trimster en zij zou bellen als hij klaar was. Na ruim 2 uur werd ik gebeld. Toen ik binnen kwam zei de trimster dat ik zijn pootjes in de gaten moest houden omdat ze was uitgeschoten met de tondeuse. Enkele dagen later had hij vreselijke wondjes aan alle 4 zijn pootjes. Er kwam troep uit en ze jeukten heel erg. Naar de dierenarts en zij dacht aan een infectie. Antibiotica mee en dan zou het wel goed komen. Niet dus. Het hielp wel even, maar de jeuk bleef. Ik ben toen naar een andere da gegaan en hij kwam op het idee om een stukje huid te onderzoeken. Daaruit bleek dat hij mijten had. Die zaten op de tondseuse. De trimster had de tondeuse dus niet goed ontsmet. Na vele bezoeken aan de da kwamen we tot de conclusie dat het zo niet verder kon. Nu, 10 maanden later, mis ik hem nog heel erg. Hij was zo verschrikkelijk lief. Ik heb hem laten cremeren en 2 weken geleden heb ik zijn as uitgestrooid. Weer kwam alles boven. Nu heb ik een oppashond waar ik 2 dagen per week minimaal een uur mee ga wandelen. Want dat mistte ik heel erg. Ik ben nog lang niet aan een ander hondje toe, want nu springen de tranen alweer in mijn ogen. De trimster heeft toegegeven dat zij een fout heeft gemaakt, maar wat kan ik daarmee? Ik krijg Benji daar nooit meer mee terug. Groetjes Joyce

AMJ anny

16 dec. heb ik Bonnie moeten laten inslapen
ze was 14 jaar lang mijn kind, heb geen man geen kinderen ze was alles voor mij.
ze is aan een hart infarct gestorven van alles geprobeerd om haar er door te krijgen, maar het mocht niet zijn.

lieve Bonnie

op 16-11-2011 heb je mij verlaten,
om de reis naar de honden hemel te maken,
waar alle honden samen zijn,
groot of klein alle zullen gelijk zijn.


dag lieve Bonnie

Jaren lang was je hier op deze wereld, met je kleine zwarte neusje en je mooie witte lichaam, iedereen die van je houdt voelt zich nu ontzettend eenzaam.
Op je eigen wijze ben je heengegaan, snel en onverwacht.
Wie had dat drie weken gelen nou gedacht.
Er is nu een grote leegte zonder jou, er vallen nu alleen maar tranen,
iedereen heeft nu verdriet, wat nog heel lang gaat duren en overdoen gaat niet.
Kleine prinses, lief klein ding,
je stond voor iedereen paraat en in de ring.
Je bent nu aan je laatste reis begonnen en intussen heel wat harten voor je gewonnen.
Dag lieve Bonnie, voor altijd een plekje in ons hart en voor jou een plekje in de hemel.
Want voor zo'n kanjer als jij is er straks een ster die voor altijd schijnt.


dag lieverd, we zullen je nooit vergeten!


[/B]Lieve Bonnie, ik heb je in mijn hartje gesloten,
en in gedachten blijf je voor altijd bij mij wonen.
liefs Anny[B]

mijn moeder en ik hebben net op mijn moeders verjaardag haar 15 jaar oude teckel laten inslapen rip lady ze was al een tijdje niet helemaal in orde maar leefe elke keer weer op totdat ze een stroke kreeg en haar achterhand verlamde dat was voor de DA het moment om te zeggen ja het is tijd. ze was zo weg in mijn moeders armen de schat.

John Reijnen

Davy,

Even een vraagje, gewoon uit nieuwsgierigheid, is je bron aan het opdrogen, of verveel jij je, omdat je de laatste week alleen maar oude tot zeer oude items aan het posten bent?

Soms doet de dood van een huisdier meer pijn dan het verlies van een familielid.Een paar maand geleden is onze kleine Rikki dood gereden toen de poort per ongeluk was blijven openstaan.We hebben hem begraven in de tuin en er een bloempot boven geplaatst.We hebben nog 2 chihuahuars die maken echt deel uit van het gezin.Zo een verlies doet echt pijn.Er zij ook mensen die dat echt niet begrijpen,en zeggen dat het toch maar een hond is.Zulke mensen hebben niet echt respect voor de liefde en de trouw van hun hondje

Demuysere Johnny

2 jaar geleden mijn beste vriend verloren in de dood lag dood op 13 jaar in zijn bende het was een stuk van mij zelf heb maanden geweend toen ik hem op foto terug zag en zelfs nu nog moeilijk ondanks ik een kleine smouzerij heb die ik heel graag zie en hij ook mij verliest mij geen ogenblik uit het oog

Robby Van der Stighelen

Ik heb dit spijtig genoeg al 5 maal moeten meemaken, allemaal gestorven van ouderdom, maar toch bleef ik er aan denken.
Ik kan niet zonder hond, ze zijn liefste en beste vrienden.

Benny Vaes

Zaterdag morgen 21/11/2020 daar begon het ! Frits ( een teckel ) zijn twee achterste pootjes waren ineens verlamd. Vrijdag was alles nog in orde . Direct naar mijn dierenarts gereden , foto’s laten maken en daar zagen ze dat hij 4 !!! Hernia’s had . Waarvan ik heel verwonderd was . Telkens als we op controle moesten gaan zei ik , controleer zijn rugje en pootjes . En alles blijk altijd in orde te zijn . De zondag hadden ze ons dan doorverwezen naar Herentals waar ze dan overgingen voor een operatie . 3 van de 4 hernia’s hadden ze verwijderd . Ben FRITZ elke dag gaan bezoeken en hij leek in orde te komen , ben Dinsdag nog even buiten geweest met hem . Tot de woensdag ... ik zag dat het niet ging en wou meteen een dokter zien . Zijn ruggenmerg was te fel aangetast en het laatste wat ze konden doen was een spuitje . Ik heb FRITZ dan meegenomen naar huis , met het gedacht dat hij zou verbeteren , maar helaas . Donderdag middag heb ik dan de moeilijkste beslissing ooit moeten maken ... JIJ Moet dan beslissen in zijn plaats . Jongens jongens toch . Ik heb echt alles , maar dan ook alles uit mijn lichaam gebruld . Zolang zelfs dat ik compleet LEEG was , gewoon leeg . Zo voelt het . Het verdriet en de leegte wat zo een hondje achterlaat is onmens . We waren altijd samen . Altijd en overal . FRITZ is gestorven in mijn armen op 26/11/2020 om stipt 12:30 ...

An Van mogh

Wij hebben op 06/11/2020 onze lieve westy van 14 jaar moeten laten inslapen.
Hij had al 1 jaar hartproblemen en nam daar medicatie voor.
We missen hem nog steeds heel erg hard onze lieve Cesar

Carine Decock

Ik heb helaas al 4 hondjes moeten afgeven.mijn 1ste aan hartfalen op 11jarige leeftijd,haar dochtertje op 13jarige leeftijd à acute baarmoederontsteking,beiden laten inslapen,ze waren kruisingsjes,dan hadden we steffie onze cocker,meerdere keren blaasontsteking, geopereerd aan tepeltumoren,baarmoederontsteking, weer tepeltumoren en na 3 dagen vonden we ze dood in haar bench,waarschijnlijk een infarct,dan onze beagle Kim, ze had last van haar gewrichten en kreeg cortisonespuiten waar het héél even beter mee ging,op een bepaald moment had ik van die DA genoeg en ging naar een andere,beter uitgerust.we spraken af om foto's te nemen en bloed maar de zaterdagmorgen ging het plots héél verkeerd.ze had al meerdere keren liggen beven en aan de hand daarvan gingen we bloed trekken, maar we belden dus in spoed naar de DA en mochten direct gaan
Bloed genomen,urine,enzzz..ze had zware pancreatitis en ontstoken lever en moest medicatie nemen en niet eten,ze bleef stabiel maar bleef overgeven en gal overgeven.zelfs haar medicatie gaf ze over,telkens gingen we terug naar de DA om haar medicatie te laten inspuiten,dan gaf ze minder over.ze werd iets beter,dan kreeg ze erbovenop nog een zware schijnzwangerschap en we hadden net de uitslag van haar extra bloedtest binnen en mijn vermoeden werd bevestigd en had ze nog es er boven op de ziekte van cushing en ze moest veel medicatie ervoor nemen,maar mocht nog niet starten wegens haar andere problemen.ze werd hoe langer hoe zieker en ik bleef bij haar die nacht..haar laatste nacht thuis..ze werd opgenomen bij de DA in hospitalisatie en werd een beetje beter,maar de donderdag belde de DA dat het niet meer verder kon,ze was op en mijn man belde me op mijn werk en ik ben direct naar huis gegaan,toen we daar toekwamen zagen we geen ondeugende beagle meer,maar één hoopje ellende die hopeloos toekeek en ons smeekte, laat me gaan,dus weer een hondje afgeven.
Kim mocht maar 8,5j oud worden en ik mis ze nog iedere dag.
We hebben bewust gekozen om van geen enkele een uren in huis te zetten,maar wel een verzamelkader vol foto's van hun.
Nu hebben we nog een cockertje van 3j en een jonge boxer van 22 weken.
Ook deze gaan we ooit moeten afgeven,maar we gaan er nu eerst van genieten en hopen dat ze nog lang bij ons mogen blijven.


Een reactie plaatsen