Wat gebeurt er?
Telkens wanneer je afscheid van iets neemt, rouw je een beetje. Dit gebeurt net zo goed bij een (echt)scheiding, ontslag, gezondheidsverlies en bezitsontneming als bij een dier dat je moet laten gaan. Het gaat immers om overgangsmomenten die een onverwachts verlies brengen en je daarom in nieuwe, onvertrouwde situaties brengen. Deze situaties kunnen heel beangstigend aanvoelen en je uit je comfortzone halen. Je kan je heel verdrietig voelen, of woedend en eenzaam tegelijkertijd. Schuldgevoelens kunnen ook de kop opsteken. Zeker wanneer je een bewuste keuze voor euthanasie nam, kan je je achteraf afvragen of je daar wel goed aan gedaan hebt. Je vraagt je af of je wel het best mogelijke gedaan hebt voor je huisdier. Ook het willen aanwijzen van een zondebok is een manier om je pijn te willen verlichten. Een belangrijke vraag hierbij is hoe je kan omgaan met al dit soort gevoelens?
Geen magische oplossing, wel tijd
Eén ding staat zeker vast: rouwen vraagt tijd. Psychiater Elisabeth Küber-Ross omschrijft vijf fasen die rouwende personen doorlopen:1. Ontkenning
2. Protest (of boosheid)
3. Onderhandelen en vechten
4. Depressie
5. Aanvaarding
Niet iedereen doorloopt deze fasen echter op eenzelfde, rechtlijnige manier. Rouwen is immers een uniek proces per persoon. Sommigen doorlopen het volledig, anderen gedeeltelijk. Ook kan de volgorde van de fasen verschillen en hoeven ze niet allemaal even intensief ervaren te worden. Belangrijk is dus om te luisteren naar je eigen rouwproceservaring.
Op het moment dat je de verliessituatie ‘aanvaardt’, neem je het idee eigenlijk aan dat je jezelf niets hoeft te verwijten. Je hebt je best gedaan om zo goed mogelijk te handelen voor je huisdier. Schuldgevoelens en het aanduiden van zondebokken verliezen op die manier terrein.
Zelfexpressie
Een belangrijk aspect van rouwverwerking is het uiten van je gevoelens. Niets is minder destructief dan het opkroppen van wat je denkt en voelt. Zoek een luisterend oor bij familie en vrienden waarvan je weet dat ze zich kunnen inleven in jouw situatie. Ook een steungroep die samenkomt om te praten over het verlies kan helpen. Daarnaast kan je ook online je verhaal kwijt op een forum, om zo in gesprek te gaan met anderen. Dit laatste is vooral interessant omdat je het forum dan als een ‘dagboek’ kunt gaan gebruiken. Op die manier schrijf je je verlies beetje bij beetje van je af.Het belangrijkste is dat je een expressieve manier vindt waar je je persoonlijk goed bij voelt. Rouwverwerking kan op die manier iets heel creatiefs zijn. Momenten van verlies leiden dan tot momenten van creatie. Na lange tijd, kan je het verlies van je hond aan een positieve ervaring koppelen waardoor je je verzoent met het verlies. Je hond mag dan wel fysiek heengegaan zijn, in gedachten en hart kan je altijd positief aan hem terugdenken.
Wil je op de hoogte blijven van alle nieuwe rassen en artikelen die op de website verschijnen? Registreer jezelf hier en je krijgt elke 2 weken een update in je mailbox. Je kan jezelf altijd probleemloos uitschrijven.
@ degreefgreta
Dit is wel heel toepasselijk, vandaag om 12u is ons hondje Tina overleden, fataal hartfalen.
Ze heeft nog even in recovery bij DA gelegen, maar heeft ons toch verlaten.
We hebben haar geadopteerd toen ze 7 jaar was nu 3 jaar geleden.
We hadden nooit gedacht dat ze ons zo snel zou verlaten. Het was een guitige brok we zullen haar niet snel vergeten